لذّت زن‌ها بوده است»،[1] همين كشش (يا اعم از آن: كشش جنسى) باشد، بويژه اين كه معناى لذّت، بسيار وسيع است و لذّت‌هاى معنوى را نيز دربرمى‌گيرد.

با اين وصف، بهتر مى‌توانيم سخن پروردگار را درك كنيم كه فرمود:

وَ مِنْ آياتِهِ أَنْ خَلَقَ لَكُمْ مِنْ أَنْفُسِكُمْ أَزْواجاً لِتَسْكُنُوا إِلَيْها وَ جَعَلَ بَيْنَكُمْ مَوَدَّةً وَ رَحْمَةً.[2]

اين به همان معناست كه زن و مرد، نيمه گم‌شده يكديگرند كه وقتى يكديگر را مى‌يابند، احساس آرامش و سكون مى‌كنند و به هم علاقه و مهر پيدا مى‌كنند؛ زيرا خداوند، آنها را طورى آفريده كه به يكديگر مهر و علاقه داشته باشند.

بنابراين، ارتباط زن و مرد فقط يك ارتباط مربوط به امور جنسى نيست؛ بلكه ارتباطى عميق است كه يكى از پايه‌هاى آن، نياز انسان به يك همدم و فرار از تنهايى است و زن و مرد، به علّت همين نياز روحى است كه به يكديگر، كشش پيدا مى‌كنند.

اصول مرتبط با مبناى سوم‌

باتوجّه به اين مبناى طبيعى در وجود انسان (نياز انسان به همدم)، بايد در جريان تربيت جنسى، به قواعد و اصول زير توجّه شود:

1. پرورش نگرش انسى به جنس مخالف‌

از جمله اصول تربيتى‌اى كه باعث رشد و شكوفايى تمايل طبيعى آدمى در قلمرو نياز به انس و همدم مى‌شود، رشد نگرش انسى به جنس مخالف در هر زن و مرد است؛ يعنى آنها بايد بدانند كه براى انس با يكديگر پديد آمده‌اند و در ارتباط باهم به آرامش مى‌رسند. و ازاين‌رو، لازم است كه در خودشان نگرش مثبت و مطلوب را نسبت به همديگر، تقويت نمايند. امروزه نگرش تك‌بعدى بين بسيارى از مردان و زنان، نسبت به جنس مخالف وجود دارد و آن، اين است كه صرفا جنس مخالف،

[1]. الكافى، ج 5، ص 321؛ وسائل الشيعة، ج 20، ص 23.

[2]. سوره روم، آيه 21.