ب. تمايل به معنويت و فضيلت‌دوستى‌

از جمله مبانى تربيت جنسى، «تمايل فطرى به معنويت» است كه هر فردى از افراد بشر (چه زن و چه مرد)، آن را در وجودش احساس مى‌كند. بر اين اساس است كه انسان، به سوى خدا و كمالات اخلاقى، گرايش پيدا مى‌كند و در اين مسير، توانمندى‌هاى ديگرى را نيز به كار مى‌گيرد. از جمله اين توانمندى‌ها، ساختار جنسى زن و مرد است كه جنبه‌هاى روانى، عاطفى و معنوى آن، زمينه شكوفايى اين تمايل فطرى را در آنها تقويت مى‌كند و فرد را از خودخواهى، به ديگرخواهى، ايثار و فداكارى براى ديگرى مى‌كشاند. به همين جهت است كه هدف غايى و نهايى تربيت جنسى، تحقّق بخشيدن به هويّت معنوى انسانى و پرورش كمالات اخلاقى است كه هويّتى خداگونه است و مآل آن، قرب الى اللّه است.

آيات و احاديث فراوانى دلالت دارند بر اين‌كه انسان‌ها فطرتا متمايل به معنويت و فضيلت‌دوستى هستند. اين تمايل به معنويت، خداجويى، ديندارى، تقوا و فضيلت دوستى را خداوند در نهاد و فطرت انسان‌ها قرار داده است. قرآن در اين زمينه مى‌فرمايد:

فَأَقِمْ وَجْهَكَ لِلدِّينِ حَنِيفاً فِطْرَتَ اللَّهِ الَّتِي فَطَرَ النَّاسَ عَلَيْها لا تَبْدِيلَ لِخَلْقِ اللَّهِ ذلِكَ الدِّينُ الْقَيِّمُ وَ لكِنَّ أَكْثَرَ النَّاسِ لا يَعْلَمُونَ‌.[1]

با تمام وجودت به معنويت و دين، روى آور؛ به آن فطرتى كه خداوند، مردم را با آن سرشته است و خلقت خداوند، تغييرناپذير است. اين است همان دين استوار؛ ولى بيشتر مردم نمى‌دانند).

از اين آيه، به خوبى استفاده مى‌شود كه انسان‌ها ذاتا به ديندارى و معنويت و فضيلت متمايل‌اند؛ ولى اين امر، نياز به پرورش دارد و بدون پرورش آن، نه تنها رشد نمى‌كند، بلكه چه‌بسا در جهت معكوس هم سير كند. لذا خداوند در قرآن سفارش‌

[1]. سوره روم، آيه 30.