سپس خطاب به فردى كه مى‌خواهد مراقبه انجام دهد، توصيه مى‌كند:

تو عازم شو و شرط كن و تجربه نما و ببين چه‌قدر سهل است. ممكن است شيطان و جنود آن ملعون، اين امر را بر تو بزرگ نمايش دهند؛ ولى اين از تلبيسات (رقيب‌هاى) آن ملعون است. او را از روى واقع و قلب، لعن كن و اوهام باطله را از قلبت بيرون كن و يك روز تجربه كن، آن وقت موفّق خواهى شد! بايد مراقب باشى كه در تمام مدّت، متوجّه عمل به شرط باشى و خود را ملزم بدانى به عمل كردن به آن. اگر خداى نخواسته، در دلت افتاد كه امرى را مرتكب شوى كه خلاف فرموده خداست، بدان كه اين از شيطان و جنود اوست كه مى‌خواهند تو را از شرطى كه كردى بازدارند. به آنها لعنت كن و از شرّ آنها به خداوند، پناه ببر و آن خيال باطل را از دل بيرون نما و به شيطان بگو كه من امروز با خود شرط كردم كه خلاف فرمان خداوند تعالى، كارى را نكنم. ولى‌نعمت من، سال‌هاى دراز است كه به من نعمت داده، صحّت و سلامت و امنيت مرحمت فرموده و لطف‌هايى كرده كه اگر تا ابد خدمت او كنم، از عهده يكى از آنها برنمى‌آيم. سزاوار نيست يك شرط جزئى را وفا نكنم. اميد است كه إن شاء اللّه بتواند شيطان را طرد كند و از انجام دادن گناه، منصرف شود.

در ادامه، امام خمينى رحمه اللّه ضمن اشاره به اين‌كه مراقبه با هيچ‌يك از كارهاى فرد (از قبيل كار و سفر و تحصيل و ...) منافات ندارد، به مرحله «محاسبه» مى‌پردازد و مى‌نويسد:

بايد به همين حال باشى و شب به محاسبه بپردازى. محاسبه، عبارت است از اين كه حساب نفس را بكشى، در اين شرطى كه با خداى خود كردى كه آيا به‌جا آوردى و با ولى‌نعمت خود در اين معامله جزئى، خيانت نكردى؟ اگر درست وفا كردى، شكر خدا كن در اين توفيق و بدان كه يك قدم پيش رفتى و موجب نظر الهى، به خود شدى و خداوند، إن شاء اللّه كه تو را راهنمايى مى‌كند و تو را در پيشرفت امور دنيا و آخرت موفّق مى‌نمايد و بدان كار، فردا براى تو آسان‌تر خواهد شد. چندى به اين عمل مواظبت كن، اميد است براى تو ملكه گردد، به طورى كه از براى تو خيلى سهل و آسان شود؛ بلكه آن‌وقت از اطاعت فرمان خدا