شب را به عبادت نمى‌گذارم)، پس هركسى از سنّت من روگردان شود، از من نيست. و بدين مناسبت، خداوند متعال، اين آيه را نازل فرمود:

يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تُحَرِّمُوا طَيِّباتِ ما أَحَلَّ اللَّهُ لَكُمْ وَ لا تَعْتَدُوا إِنَّ اللَّهَ لا يُحِبُّ الْمُعْتَدِينَ‌.[1]

اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، نعمت‌هاى پاكيزه‌اى را كه خداوند به شما ارزانى داشته، بر خود حرام نكنيد؛ امّا از چارچوب حلال نيز تجاوز نكنيد كه خداوند، تجاوزگران را دوست ندارد.[2]

از اين حكايت، نتيجه مى‌گيريم كه غريزه جنسى، يا تمايل زن و مرد به يكديگر، امرى طبيعى است و مانند تمايل انسان به خوردن و خوابيدن، به خودى خود، نكوهيده نيست؛ بلكه انسان، همان‌طور كه از نعمت‌هاى خداوند، در مورد خوراكى‌ها استفاده مى‌كند و لذّت مى‌برد، از غريزه جنسى نيز بايد لذّت ببرد و از سركوب كردن آن خوددارى نمايد؛ امّا طبق آيه ياد شده، نبايد از حدود الهى، تجاوز كند. همان‌گونه كه در خوردن و آشاميدن نبايد اسراف كند، در مسئله جنسى نيز نبايد از چارچوبى كه خداوند متعال وضع كرده و در طبيعت انسان قرار داده، تجاوز كند و از انجام دادن رفتارهاى جنسى خارج از چارچوب ازدواج بايد خوددارى كند و در انجام دادن حلال آن نيز، اعتدال را رعايت نمايد.

البته همان‌طور كه انجام دادن اعمال طبيعى و مباح (به شرطى كه در حدّ اعتدال باشد و از چارچوب مقرّر خارج نشود)، مورد مذمّت واقع نشده، مدحى هم در مورد آنها بيان نشده است. مثلا هيچ‌جا نيامده كه اين، همان انسان متعالى‌اى است كه غذا مى‌خورد و مى‌خوابد؛ امّا در مورد عمل جنسى، مدح وجود دارد؛ زيرا عمل جنسى، با دوست داشتن، انس و الفت و رابطه عاطفى آميخته است و به نيازهاى روانى ديگر نيز توجّه مى‌شود و تمايل به ديگرخواهى، شكوفا مى‌گردد. ازاين‌روست كه امام رضا عليه السّلام فرمود:

[1]. سوره مائده، آيه 87.

[2]. الميزان فى تفسير القرآن، ج 6، ص 105.