كه در آفرينش انسان، قرار داده شده است. اين غريزه، به اين دليل ثانويه است كه اگرچه مانند غرايز اوليه (مثل: تشنگى، گرسنگى و خواب)، عدم ارضاى صحيح آنها، باعث مرگ انسان نمى‌شوند، امّا به ايجاد اختلالات بى‌شمارى در انسان مى‌انجامند كه به صورت‌هاى مختلف، خود را نشان مى‌دهند. از قبيل بيمارى‌هاى روانى، مانند وسواس و افسردگى؛ انحرافات جنسى، مانند استمنا و همجنس‌گرايى؛ يا اختلالات جنسى، مانند سردمزاجى، ناتوانى جنسى؛ بزهكارى و جنايت.

لذا در دنياى روان‌شناسى، فرويد- كه تقريبا نخستين نظريه‌پرداز در زمينه بيمارى‌هاى روانى و رشد و تحوّل انسان است-، باتوجّه به ديد جامعه آن زمان در مورد غريزه جنسى، به تأكيد بيش از حدّ آن پرداخت تا حدّى كه اساس بسيارى از فعّاليت‌هاى بشرى را غريزه جنسى قلمداد كرد؛ امّا روان‌شناسانى كه پس از وى آمدند، اگرچه به اندازه فرويد، بر اين امر تأكيد نكردند، امّا به وجود و اهميّت آن اذعان كردند و همگى متّفق‌اند كه اگرچه تنها عامل بيمارى‌هاى روانى، سركوب غريزه جنسى نيست، امّا مى‌تواند يكى از عوامل آن باشد.

به عنوان مثال، آبراهام مازلو- كه از روان‌شناسان انسان‌گراست و بيشتر كار او، در روان‌شناسى سلامت بوده-، غريزه جنسى را جزء طبقه اوّل نيازها قرار داده و معتقد است كه براى رسيدن به مراحل بعدى، بايد اين نيازها و ازجمله نياز جنسى، ارضا شود.[1]

در دين مبين اسلام (برخلاف اديان پيشين)، بر وجود اين غريزه و طبيعى بودن آن و نفى رذالت از آن، به عنوان يك غريزه طبيعى، تأكيد شده است. هنگامى كه به پيامبر صلّى اللّه عليه و آله خبر رسيد كه عدّه‌اى از مسلمانان، از زنان خود كناره‌گيرى كرده‌اند و گوشه انزوا گزيده‌اند و به عبادت مشغول شده‌اند، پيامبر صلّى اللّه عليه و اله آنها را نكوهش كرد و فرمود: آيا از زنان، روگردان شده‌ايد، درحالى‌كه من (كه پيامبر شما هستم) از اين امر، روگردان نشده‌ام و روز غذا مى‌خورم (همه روزها را روزه نمى‌گيرم) و شب مى‌خوابم (تمام‌

[1]. ر. ك: انگيزش و شخصيت، ص 70.