كنند (برادلى، 1995). اين افراد، از آلت تناسلى خود، نفرت دارند و آرزوى محو شدن آن را دارند (گرين، 1986).

احتمال بيشترى وجود دارد كه پسران مبتلا به اختلال هويّت جنسى، از سوى والدينشان براى مشاوره آورده شوند، درحالى‌كه درباره دختران مبتلا به اين اختلال‌ها، چنين وضعيتى ديده نمى‌شود. شايد به اين دليل باشد كه والدين، بيش‌تر به نقص نقش‌هاى جنسى پسران اهميت مى‌دهند تا نقص اين نقش‌ها در دختران.

بسيارى از مردان دچار نارضايتى جنسيتى، از وضع نامطلوب خود در رنج‌اند.

ابتلا به افسردگى در آنان شايع است و ويژگى‌هاى شخصيتى همچون خودمدار بودن، پرتوقّعى و توجّه‌طلبى از خود نشان مى‌دهند. در برخى از پژوهش‌ها عنوان شده است كه تقريبا يك سوم اين افراد، ازدواج مى‌كنند و نيمى از اين ازدواج‌ها به طلاق مى‌انجامد. همچنين سابقه اقدام به خودكشى در تعداد قابل توجّهى از آنان (تقريبا شانزده درصد) گزارش شده است.

بسيارى از مبتلايان به اختلال هويّت جنسى، از لحاظ اجتماعى، منزوى مى‌شوند.

انزوا و طرد شدن، به ضعف عزّت نفس منجر مى‌شود و ممكن است كه موجب بيزارى يا اخراج از مدرسه شود. طرد شدن و تمسخر از جانب همسالان (بويژه در مورد پسران)، پيامد معمول اين اختلال است. پسران مبتلا به اختلال هويّت جنسى، اغلب، اطوارگرى‌ها و الگوهاى گفتارى زنانه قابل ملاحظه‌اى از خود نشان مى‌دهد.

اين اختلال مى‌تواند به اندازه‌اى فراگير باشد كه زندگى روانى برخى افراد، فقط گرد آن دسته از فعّاليت‌هايى كه پريشانى جنسى را كاهش مى‌دهند، دور بزند. آنها معمولا با ظاهر خود (بويژه در اوايل انتقال به زندگى با نقش جنس مخالف)، اشتغال ذهنى پيدا مى‌كنند. رابطه با يكى از والدين يا هردوى آنها نيز ممكن است به شدّت مختل شود. برخى از مردان مبتلا به اختلال هويّت جنسى، به خوددرمانى با هورمون‌ها متوسّل مى‌شوند. به‌ندرت نيز ممكن است كه آنها به اخته كردن خود يا پنكتومى‌[1] (بريدن آلت) اقدام كنند. برخى از مردان مبتلا به اين اختلال، (بويژه در

[1].Penectomy