هويّت جنسى آنهاست (برادلى، 1995 م).

افراد با اختلال هويّت جنسى، علاوه بر پوشيدن لباس‌هاى جنس مخالف، معمولا نقش‌ها و فعّاليّت‌هايى را به عهده مى‌گيرند كه از نظر عرفى، مربوط به نقش جنسى مخالف است (براون‌[1] و همكاران، 1996 م).

گاهى اوقات، اختلال هويّت جنسى، در كودكان ظاهر مى‌شود (زاكر[2]، برادلى و ساليوان‌[3]، 1996 م، سگار[4]، 1995 م). كودكان نيز همانند بزرگ‌سالان، به خاطر جنسيت خود، احساس ناراحتى مى‌كنند و آرزو دارند تا شبيه جنس مخالف خود شوند. اين الگوى كودكى، معمولا تا دوره نوجوانى و بزرگ‌سالى ناپديد مى‌شود؛ امّا در برخى موارد نيز در دوران بزرگ‌سالى، به نابه‌هنجارى جنسى تبديل مى‌شود (برادلى، 1995 م).

بنابراين، بزرگ‌سالانى كه به نابه‌هنجارى جنسى دچارند، در دوران كودكى نيز با اين اختلال، درگير بوده‌اند (تسوى، 1992)؛ امّا بيشتر كودكان، با رسيدن به دوره بزرگ‌سالى، ديگر دچار اين اختلال نخواهند بود. برخى نيز تا اواسط بزرگ‌سالى، هيچ نشانه‌اى از اختلال، در خود بروز نمى‌دهند. اختلال هويّت جنسى در كودكان، يك بيمارى نادر است كه در آن، كودك به اصرار، تمام جنس كالبدى خود را تكذيب مى‌كند و بر اين نكته پافشارى مى‌نمايد كه عضوى از جنس مخالف است.

دختران مبتلا به اين بيمارى، دنبال فعّاليت‌هاى مردانه و شركت در گروه همسالان مذكّر هستند كه از «ادا و اطوارهاى پسرانه دختران» فاصله دارد. گاهى اين دختران، از اين باور خود مى‌گويند كه آنها بالاخره، آلت تناسلى مردانه در خواهند آورد. پسران مبتلا به اين اختلال، به فعّاليت‌هاى زنانه روى مى‌آورند و در گروه همسالان مؤنّث شركت مى‌نمايند و از همان سال‌هاى اوليه، مى‌خواهند كه لباس‌هاى دخترانه به تن‌

[1].Brown A .S .

[2].Zucker .K .J .

[3].Sullivan C .B .L .

[4].Sugar .M .