برهنه با اسلايدهايى از كفش‌ها نشان داده شد. پس از چند بار نمايش، آنها تنها با تصاوير كفش‌ها برانگيخته مى‌شدند.

اگر تجارب اوّليه جنسى در حضور اشياى خاصّى اتفاق بيفتد، شايد اين مرحله، آغاز پيدايش يادگارپرستى باشد (راچمن، 1996 م، به نقل از كامر، 2001 م).

معمولا شى‌ء يادگار، براى برانگيختگى جنسى اين افراد لازم و يا به شدّت، مرجّح است و در صورت فقدان آن، احتمال دارد كه مرد مبتلا، دچار نارسايى در نعوظ شود. معمولا اين اختلال، در نوجوانى شروع مى‌شود، اگرچه شى‌ء يادگار، ممكن است به مناسبت خاصى، در اوايل كودكى اهدا شده باشد. بايد توجه داشت كه بعد از تثبيت يادگارپرستى، اختلال يادشده، گرايشى به مزمن شدن دارد (RT -VI -MSD، 2000 م).

مردى كه براى برانگيختگى و تحريك جنسى، نياز شديدى به پوشيدن لباس‌هاى زنانه احساس مى‌كند، از نظر روان‌شناسى، دچار مبدّل‌پوشى است. معمولا يك مرد مبتلا به دو نابه‌هنجارى يادگارپرستى و مبدّل‌پوشى جنسى، مجموعه‌اى از لباس‌هاى زنانه را تهيه مى‌كند كه به‌طور متناوب، آنها را براى مبدّل‌پوشى، مورد استفاده قرار دهد. در حين مبدّل‌پوشى، فرد، معمولا استمنا مى‌كند و در خيال‌پردازى‌هاى جنسى، خودش را هم به عنوان فاعل و هم به عنوان مفعول مؤنّث، مجسّم مى‌كند. اين اختلال، فقط در مردان دگرجنس‌خواه (يعنى مردانى كه نسبت به زنان، ميل جنسى دارند و نه مردان) گزارش شده است.

لازم به يادآورى است كه چنانچه يك فرد دچار اختلال هويّت جنسى (براى مثال مردى كه خود را يك زن مى‌داند و از مرد بودنش ناراضى است)، مبدّل‌پوشى كند، چنين تشخيصى (يعنى يادگارپرستى همراه مبدل‌پوشى) در مورد او مصداق ندارد.

برخى مردان، تنها يك تكّه از لباس زنانه (مانند زيرپوش يا جوراب نايلونى) را زير لباس‌هاى مردانه‌شان مى‌پوشند و بعضى ديگر، به‌طور كامل مانند زنان، لباس مى‌پوشند و آرايش مى‌كنند. برخى از اين مردان، ممكن است كه همجنس‌گرا هم باشند.[1]

[1]. زندگى جنسى مردان، ص 168.