اعصار و قرون و در بيشتر جوامع، آن را پذيرفته‌اند؛ 3. با بديهيات اخلاقى و ادراكات بديهى عقل عملى، هماهنگ است و منافاتى با آنها ندارد؛ 4. خداوند حكيم و آگاه به سرشت مخلوق خويش، آن را خوب و سازگار با فطرت انسانى دانسته و به آن توصيه كرده است؛ 5. به زيان جسمى، روانى و معنوى عمل‌كننده و يا ديگرى منتهى نشود.

با اين وصف، ملاك تشخيص رفتار نابه‌هنجار نيز عبارت است از: 1. هر تمايل يا رفتارى كه با طبيعت و فطرت اوليه آدمى، هماهنگى نداشته باشد؛ 2. با مسائل اخلاقى‌اى كه در سرشت انسان به وديعت گذاشته شده، منافات داشته باشد؛ 3. نوع انسان‌ها در همه جوامع و در همه زمان‌ها آن را نپذيرند؛ 4. خداوند حكيم، اين‌گونه رفتارها را نهى كرده باشد؛ 5. خواه‌ناخواه، به زيان ديگرى و حد اقل به زيان خود در يكى از جنبه‌هاى روانى، شخصيتى، عاطفى و معنوى است؛ زيرا اگر چنين نبود، شرع، آن را نهى نمى‌كرد و گناه نمى‌شمرد.

رفتار نابه‌هنجار جنسى‌

در مورد رفتار نابه‌هنجار جنسى از ديدگاه اسلامى، بايد توجّه داشت كه هرگونه ارتباط جنسى‌اى كه مشروع و در غالب ازدواج باشد، رفتار جنسى به‌هنجار معرفى شده است.[1] در متون اسلامى، تمايلات زن و مرد به همديگر، يكى از ضرورت‌هاى زندگى، معرفى و بر آن، تأكيد شده است، مانند:

العبد كلّما ازداد للنّساء حبّا ازداد في الإيمان فضلا.[2]

هرقدر مرد، زنان را بيشتر دوست بدارد، فضيلت ايمانش زيادتر است.

كلّ من اشتدّ لنا حبّا اشتدّ للنّساء حبا.[3]

هركس ما را بيشتر دوست بدارد، زنان را بيشتر دوست خواهد داشت.

[1]. اسلام و تعليم و تربيت، ص 371.

[2]. كتاب من لا يحضره الفقيه، ج 3، ص 384؛ وسايل الشيعة، ج 14، ص 11، ح 10.

[3]. همان، ح 12.