موجب وظايفى ويژه در فعاليت‌هاى جنسى و آميزش براى زن و شوهر مى‌گردد.

نشز در لغت به معناى بلند شدن و ارتفاع و بلندى است. «نشز الرجل» يعنى نشسته بود، پس برخاست و ايستاد. «نشزت المرأة بزوجها نشوزا» يعنى با شوهرش ناسازگارى كرد و او را به خشم آورد. «نشز الرجل بزوجته» يعنى سر ناسازگارى با او گذاشت و به او توجّه لازم را نمى‌كرد.

بنابراين، آنچه در قرآن و احاديث مطرح شده، نشوز هم براى مرد است و هم براى زن. قرآن درباره نشوز مرد، ضمن اشاره به اين نكته كه نشوز، بد است و صلح و آشتى، خير، مى‌فرمايد:

وَ إِنِ امْرَأَةٌ خافَتْ مِنْ بَعْلِها نُشُوزاً أَوْ إِعْراضاً فَلا جُناحَ عَلَيْهِما أَنْ يُصْلِحا بَيْنَهُما صُلْحاً وَ الصُّلْحُ خَيْرٌ.[1]

اگر زنى از شوهر خويش، بيم ناسازگارى يا روى‌گردانى داشته باشد، مشكلى نيست كه از راه صلح، با يكديگر به آشتى گرايند و سازش و صلح، نيكوست).

در احاديث فراوانى، نشوز مرد از زن مطرح شده و در آنها خواسته است كه مرد از ناسازگارى با زن و بى‌توجّهى به نياز جنسى زن، خوددارى كند و اگر موردى وجود دارد كه باعث بى‌توجّهى و ناسازگارى شده، آن را حل كنند و با آشتى بين خود، به نشوز پايان دهند.[2]

در حكومت، اگر با ارشاد و امر به معروف، مرد كوتاه نيامد با تهديد و امور قانونى بايد اقدام نمود. مانند آنچه كه امير المؤمنين عليه السّلام انجام داد. شهيد مطهرى رحمه اللّه جريان را چنين نقل مى‌كند كه على عليه السّلام در زمان خلافت خود، كار رسيدگى به شكايات را خودش شخصا به عهده مى‌گرفت و به كس ديگرى واگذار نمى‌كرد. روزهاى بسيار گرم كه معمولا مردم، نيم‌روز در خانه‌هاى خود استراحت مى‌كردند، او در بيرون دار الاماره، در سايه ديوار مى‌نشست كه اگر احيانا كسى شكايتى داشته باشد، بدون واسطه و مانع، شكايت خود را تسليم كند. گاهى در كوچه‌ها و خيابان‌ها راه مى‌افتاد،

[1]. سوره نساء، آيه 128.

[2]. ر. ك: بحار الأنوار، ج 104، ص 52، ح 7.