بسا سراغ دختر ديگرى برود و او را هم به چنين سرنوشتى دچار كند. لذا والدينى كه فرزند دختر دارند، اگر خواهان سعادت و حفظ آبروى دختر خود هستند، بايد پسرشان را خوب و با عفّت تربيت كنند. و به او بفهمانند كه تمام دختران جامعه، مانند خواهران او هستند. اگر او خواهان سلامت اخلاقى خواهرش است، نبايد به دختران جامعه، نظر بدى داشته باشد.

كوچتكف، عقيده دارد كه در اين‌گونه حوادث اتّفاقى، تنها دختر، گناه‌كار نيست؛ بلكه گناه بزرگ‌تر، به گردن پسر يا پسرانى است كه با او رابطه نزديك داشته‌اند. از طرفى، خود پدر و مادر دختر و پسر نيز گناه‌كارند؛ زيرا به موقع، فرزندان خود را عليه اين‌گونه پليدى‌ها مصون ننموده‌اند.

احتمال اين‌كه دختر و پسرى كه پيش از ازدواج، باهم ارتباط جنسى داشته‌اند، با هم ازدواج كنند و اين پيوند، تداوم پيدا كند، بسيار اندك است. اگر آمار دقيقى در مورد افرادى كه پيش از ازدواج باهم ارتباط داشته‌اند و به اصطلاح، «عاشق» بوده‌اند و سپس از هم طلاق گرفته‌اند وجود داشت، آن وقت متوجّه مى‌شديم كه تا چه‌حد، اين روابط لجام گسيخته، به ضرر آينده نوجوانان (بويژه دختران) تمام مى‌شود.[1]

تحقيقات نشان مى‌دهد: روابط زناشويى‌اى كه قبل از انجام شدن وصلت قانونى صورت گرفته، نوعا موجبات پشيمانى را فراهم ساخته است؛ زيرا چنين جريانى، غالبا موجب مى‌شود كه شوهر، اعتمادش را نسبت به همسر، خود از دست بدهد و يا شوهر به خاطر اين‌كه دختر به سهولت، تسليمش گشته، از نظرش بيفتد و او را ترك كند.

غالبا اين‌گونه رفتارها موجب مى‌شود كه مرد، پس از ازدواج، احساس نمايد كه همسرش قادر به كنترل خود نيست و نمى‌تواند به وفادارى او اعتماد كند. در اين‌گونه موارد، بيشتر تقصيرات، به گردن پسران است تا دختران؛ زيرا هنگامى كه پسر به نزديك دختر مى‌آيد و تظاهر مى‌كند كه با شدّت و حرارت دوستش مى‌دارد و به او اظهار مى‌دارد كه هرچه بخواهد به او مى‌دهد، آيا بايد آن دختر را- كه سخنانش را

[1]. روان‌شناسى و تربيت جنسى كودكان و نوجوانان، ص 170.