بى‌شرمى، جاى حيا را مى‌گيرد و نوجوانان، اعتمادشان از واقعيت و خوبى و روشنى سلب مى‌گردد. خصوصا اين حالت روحى (يعنى خشونت، بى‌علاقگى و سستى) در نتيجه فساد اخلاق و احساس زودرس جنسى و خطر ابتلا به بيمارى‌هاى مقاربتى، نوجوانان را به بزه‌كارى مى‌كشاند.

بنابراين، حتّى در كشورهايى كه ارتباط دختر و پسر و دوستى آنها با يكديگر بلا مانع است، اذعان دارند كه تماس جنسى زودرس، پيامدهاى ناخوشايندى دارد و امر مطلوبى نيست. ولى باتوجّه به گفته كينزى در مورد نيرومندى ميل جنسى در نوجوانان پسر،[1] قرار دادن دختران و پسران نوجوان در كنار هم و سپس دستور دادن به آنها كه از ارتباط جنسى باهم خوددارى كنيد، درست مانند قرار دادن پنبه و آتش در يك‌جا و انتظار نسوختن پنبه است. اين حرف، بيشتر به شوخى شبيه است تا يك واقعيت. بنابراين، مجاز دانستن ارتباط دختر و پسر در جوامع اروپايى، بيشتر ناشى از واقعيت زندگى اجتماعى آنهاست، نه پسنديده بودن اين امر.

نظر اسلام، بر اين امر استوار است كه پيشگيرى، بهتر از درمان است و علاج واقعه را قبل از وقوع مى‌كند. همان‌طور كه دستور تحريم كامل شرب خمر مى‌دهد، يا استمنا را كاملا حرام مى‌كند، از ابتداى بلوغ دختر و پسر و شروع به نيرومندى ميل جنسى، روابط دختر و پسر را محدود مى‌كند و دستورهايى مبنى‌بر به حد اقل رساندن تحريكات جنسى مى‌دهد؛ زيرا تا وقتى كه نوجوان و جوان، از نظر جنسى، تحريك نشده باشد، مشكلى در پيش نخواهد بود؛ امّا اگر تحريك شد و اميال جنسى او طغيان كرد، خوددارى و كنترل مشكل است. بنابراين، والدين بايد نوجوانان خود (بويژه دختران) را از پيامدهاى نامطلوب بى‌بندوبارى و ارضاى غيرمشروع اين ميل، به هر طريقى كه باشد، آگاه سازند. بايد يادآور شد كه بسيارى از روايات وارد شده در اين بحث، با همين مأموريت صادر شده‌اند.

[1]. روان‌شناسى و تربيت جنسى كودكان و نوجوانان، ص 148.