در سنين بسيار پايين (گاهى در يازده سالگى و يا پايين‌تر) ازدواج مى‌كردند و در سيزده- چهارده سالگى، داراى فرزند مى‌شدند. بيشتر پسرها چه‌بسا پيش از بيست سالگى ازدواج مى‌كردند.

بايد توجّه داشت كه بچّه‌هاى ديروز، به مرحله ديگرى از زندگى رسيده‌اند و برخورد با آنان با گذشته بايد متفاوت باشد. چه‌بسا والدينى كه تصوّر مى‌كنند فرزندان آنها هنوز كودك‌اند، و ازاين‌رو از مشاهده تغييرات فرزندانشان دچار حيرت و تعجّب و گاهى هم گرفتار خشم و عصبانيت مى‌شوند. گويا غافلگير شده‌اند و انتظار چنين تغييراتى را ندارند، بويژه اين‌كه تغييرات بلوغ، گاهى خيلى سريع و پيش از آن‌كه والدين، آمادگى لازم را براى برخورد صحيح با آنها پيدا كنند، رخ مى‌دهد. لذا والدين بايد پيش از آن‌كه كودكان آنها وارد اين مرحله جديد بشوند، نسبت به ويژگى‌هاى آنان اطلاعات لازم و كافى پيدا كنند تا بتوانند فرزندانشان را به شيوه‌اى صحيح تربيت كنند. لازم است كه آنها اطّلاعاتى را در مورد سن نوجوان، بلوغ و ويژگى‌هاى آن و تغييرات جسمى و روانى اين دوره، به فرزندانشان منتقل سازند و به وظيفه خود در اين راستا عمل نمايند.

2. آشناسازى نسبت به طبيعى بودن تحوّلات نوجوانى‌

همواره اوّلين تغييرات در زندگى انسان، با نوعى ترس از ناشناخته‌ها و ابهام و سرگشتگى همراه است. اوّلين روزى كه قاعدگى در دخترى آغاز مى‌شود و اوّلين دفعه‌اى كه پسر، محتلم مى‌شود، براى دختر و پسر، با ترس و اضطراب همراه است.

اين ترس و اضطراب، وقتى بيشتر مى‌شود كه هيچ آمادگى قبلى‌اى در مورد آن نداشته باشند و از طبيعى بودن آن، بى‌اطلاع باشند. برعكس آن نيز صادق است؛ يعنى اين اضطراب و ترس، وقتى به حد اقل خود مى‌رسد كه كودك و نوجوان را از پيش براى اين تغييرات، آماده كرده باشند.

اوّلين قاعدگى براى دختران، چه‌بسا اضطراب و نگرانى بيشترى نسبت به پسرها در اوّلين احتلام داشته باشد. قاعدگى، از آن‌جا كه با خونريزى همراه است و در منطقه‌