ويليام آلفسون، معتقد است كه اگر والدين، فرزندان خود را تا حد لزوم، از امور جنسى آگاه كنند، كودك، براى به دست آوردن اطلاعات، هيجان خارق العاده‌اى از خود نشان نمى‌دهد و زندگى‌اش را در گرو غريزه جنسى قرار نمى‌دهد. بسيارى از كودكان در سنين پايين، كنجكاوى به خرج مى‌دهند و درباره بدن خود و نحوه به دنيا آمدن بچه، سؤال مى‌كنند. اگر والدين به اين‌گونه سؤالات، جواب‌هاى اصولى بدهند، درنتيجه، هنگامى كه كودك به سن بلوغ مى‌رسد، والدين در مورد پرسيدن اين‌گونه سؤالات، گرفتار شرمندگى بيهوده نمى‌شوند. چنين كودكانى، احتمالا هنگامى كه به سن بلوغ مى‌رسند، در مورد مسائل جديدى كه به زندگى آنها مربوط مى‌شود، صاحب اطلاعات كافى هستند و از هيچ مطلبى تعجّب نمى‌كنند، درحالى كه مطالبى كه به آنها گفته شده، مثل تشريح رنگ‌ها براى آدم نابينا بوده است.[1]

نكات قابل توجّه در اصول پاسخگويى به پرسش‌هاى كودكان عبارت‌اند از:

الف. در پاسخگويى به پرسش‌هاى جنسى كودكان، صراحت و شفّافيت، تا حدّى بايد باشد كه ابهام‌هاى ذهنى آنها رفع شود.

ب- پاسخ‌ها نبايد به هيچ‌وجه، تحريك‌كننده باشند.

ج- در مواردى كه يكى از والدين، توانايى پاسخگويى بهترى دارد، كودك به او ارجاع داده شود.

د- حجب و حيا بايد رعايت شود و در پاسخگويى، از پرده‌درى اجتناب گردد.

ه- از برخورد هيجانى يا نفرت‌انگيز با كودك، دورى شود. بعضى از والدين، به دليل حجب و حيا يا موانع فرهنگى، هنگامى كه كودكانشان چنين سؤال‌هايى را از آنها مى‌پرسند، دستپاچه و شرمگين مى‌شوند، مى‌خندند و يا عصبانى مى‌شوند. اين برخوردها كنجكاوى كودك را بيشتر تحريك مى‌كند؛ زيرا احساس مى‌كند كه وارد منطقه ممنوعه شده و حالا تا آن‌جا كه مى‌تواند بايد كنجكاوى به خرج دهد؛ امّا اگر برخورد والدين، عادى و معمولى باشد، كودك، تصوّر مى‌كند كه اين پرسش او، با

[1]. ر. ك: روان‌شناسى بلوغ و تربيت جنسى كودكان و نوجوانان، ص 187- 188.