5/ 7 خاطراتى از آية الله بهاءالدينى‌

يكى از برجسته‌ترين علماى ربّانى كه طى سال‌هاى متمادى بارها توفيق ديدارش را داشتم و از بركات انس با او بهره مى‌بردم، فقيه عارف، حضرت آية الله سيد رضا بهاءالدّينى رضوان الله تعالى عليه بود.

در نخستين ديدارهايى كه در قم با آن بزرگوار داشتم، ايشان بدون مقدمه خطاب به اين‌جانب، فرمود: «آقا! استعداد [ويژه‌اى‌] داريد ...» و بدين سان از اين حقير خواستند كه براى شكوفايى استعداد خود تلاش كنم كه از خداوند منّان مى‌خواهم به بركت آن حكيم فرزانه، در باقى‌مانده زندگى توفيق خودسازى عنايت فرمايد و در قيامت مرا نزد اولياى خود شرمسار نگرداند.

بارى، كمتر توفيق يافتم كه خاطرات ديدارهاى با ايشان را ثبت كنم؛ اما اجمالًا مى‌توانم به نكاتى آموزنده درباره آن بزرگوار اشاره نمايم:

معرفت شهودى‌

مهم‌ترين ويژگى حضرت آية الله بهاءالدينى اين بود كه آن بزرگوار به معرفت شهودى حق تعالى دست يافته بود. در ديدارى فرمود: در معرفت خدا به جايى رسيده‌ايم «كالشمس فى رابعة النهار»[1] اگر بخواهيم او را انكار كنيم، وجدان خود را انكار كرده‌ايم!

[1]. همچون‌[ ديدن‌] خورشيد در ميانه روز.