بر آنان نيست و اندوهگين نمى‌شوند، چه كسانى‌اند؟

عيسى بن مريم عليه السلام فرمود: «آنان كه به باطن دنيا بنگرند، آن گاه كه مردم، ظاهر آن را ببينند، و آنان كه به سرانجام دنيا بنگرند آن گاه كه مردم، اكنونِ آن را ببينند، و در نتيجه، آنچه را از دنيا كه مى‌ترسند [فضيلت‌هاى‌] ايشان را بميراند، مى‌ميرانند، و آنچه را كه مى‌دانند به زودى ايشان را ترك خواهد گفت، ترك مى‌كنند. از اين رو، مى‌دانند كه هر اندازه هم از دنيا گرد آورند، باز [در برابر نعمت‌هاى آخرت‌] اندك است، و به ياد دنيا بودن را براى خود زيان مى‌دانند، و شادىِ خود از رسيدن به چيزهاى دنيوى را غم و اندوه مى‌شمارند. بنا بر اين، به هر بخشش دنيوى كه برايشان پيش آيد، دست رد مى‌زنند، و هر رفعت ناروايى را كه به ايشان دست دهد، فرو مى‌نهند.

دنيا نزد آنان كهنه است و آن را نو نمى‌سازند، ويران است و آبادش نمى‌كنند، در سينه‌هايشان مرده است و آن را دوست نمى‌دارند. ويرانش مى‌كنند و با آن، آخرتشان را مى‌سازند. آن را مى‌فروشند و در برابرش آنچه را برايشان ماندگار است، مى‌خرند. آن را رها كردند، از اين رو در آن شادمان‌اند. به مردم دنيا نگريستند كه به هلاكت در افتاده‌اند و به كيفر رسيده‌اند، و ياد مرگ را [در خود] زنده كردند، و ياد زندگى را ميراندند.

خدا را دوست مى‌دارند و هم ياد و نام او را، از نور او روشنى مى‌گيرند و با آن، روشنگرى مى‌كنند. براى آنان و نزد آنان خبرى شگفت است. كتاب [خدا] به آنان استوار است و آنان به كتاب [خدا]. كتاب به آنان گوياست و آنان به كتاب. كتاب به واسطه آنان دانسته مى‌شود و آنان به كتاب دانايند. با وجود آنچه بدان رسيده‌اند، ديگر مطلوبى براى خود نمى‌بينند، و آرزويى فراتر از آنچه بدان اميدوارند، ندارند، و ترسى بالاتر از آنچه از آن مى‌ترسند، نمى‌شناسند».

ر. ك: ص 255/ ياد خدا و دوستى او.

4/ 5 دوستى بينوايان‌

138. عدّة الداعى‌- در باره فرموده خداوند متعال به عيسى عليه السلام-: اى عيسى! من دوست داشتن مستمندان و مهربانى كردن با آنها را به تو بخشيدم. تو آنان را دوست دارى و آنان تو