الدّارِ.

اشتَرى‌ هذَا المَفتونُ بِالأَمَلِ مِن هذَا المُزعَجِ بِالأَجَلِ جَميعَ هذِهِ الدّارِ، بِالخُروجِ مِن عِزِّ القُنوعِ وَالدُّخولِ فى ذُلِّ الطَّلَبِ، فَما أدرَكَ هذَا المُشتَرى فيما اشتَرى‌ مِنهُ مِن دَرَكٍ، فَعَلى‌ مُبلى أجسامِ المُلوكِ، وسالِبِ نُفوسِ الجَبابِرَةِ، مِثلُ كِسرى‌ وقَيصَرَ وتُبَّعٍ وحِميَرَ، ومَن جَمَعَ المالَ إلى‌ المالِ فَأَكثَرَ، وبَنى‌ فَشَيَّدَ، ونَجَّدَ فَزَخرَفَ، وَادَّخَرَ بِزَعمِهِ لِلوَلَدِ، إشخاصُهُم جَميعاً إلى‌ مَوقِفِ العَرضِ لِفَصلِ القَضاءِ، وخَسِرَ هُنالِكَ المُبطِلونَ.

شَهِدَ عَلى‌ ذلِكَ العَقلُ إذا خَرَجَ مِن أسرِ الهَوى‌ ونَظَرَ بِعَينِ الزَّوالِ لِأَهلِ الدُّنيا، وسَمِعَ مُنادِى الزُّهدِ يُنادى فى عَرَصاتِها: ما أبيَنَ الحَقَّ لِذى عَينَينِ! إنَّ الرَّحيلَ أحَدُ اليَومَينِ، تَزَوَّدوا مِن صالِحِ الأَعمالِ، وقَرِّبوا الآمالَ بِالآجالِ، فَقَدَ دَنَتِ الرِّحلَةُ وَالزَّوالُ.[1]

خريدار از جنس متحمّل مى‌شود، بر عهده تباه كننده اجسام و گيرنده جان پادشاهان ستمگرى مانند كسرا، قيصر، تُبَّع، و حِمير است. آن كس كه ثروت‌ها را روى هم انباشت، و اموال را روز به روز افزود، ساختمان‌هاى بلند و بناهاى محكم ساخت، آنها را زينت داد و آراست، و پنداشت كه ثروت‌ها را براى فرزندان ذخيره كرده است.

اين ثروتمندان براى عرضه اعمال [در پيشگاه پروردگار]، حاضر مى‌شوند تا حكم قطعى در باره‌شان صادر گردد و در آن جا باطل گروندگان، زيان خواهند ديد.

شاهد اين گفتار، عقل است، هر گاه كه از اسارت هوس بيرون گردد و با چشم‌هاى عبرت‌بين، به زوال دنيا نظر افكند و به منادى زهد كه فرياد مى‌زند، گوش فرا دهد كه مى‌گويد: حق براى كسى كه دو چشم بينا داشته باشد، بسيار روشن است. كوچ نمودن از دنيا، از دو روز، بيرون نيست [و امروز يا فردا از دنيا خواهيد رفت‌]. از اعمال شايسته توشه برداريد، و آرزوها را به مرگ‌ها نزديك كنيد؛ چرا كه كوچ كردن و فانى شدن، نزديك است».

[1]. الأمالى، صدوق: ص 388 ح 501، بحار الأنوار: ج 74 ص 279 ح 1.