و آواز آنها را بشنوم، نشستنم را طول مى‌دهم.

امام عليه السلام به او فرمود: «اين كار را نكن».

مرد گفت: به خدا سوگند، با قصد، اين كار را نمى‌كنم؛ بلكه آوازى است كه با گوشم مى‌شنوم.

امام عليه السلام فرمود: «عجبا از تو! مگر نشنيده‌اى كه خداوند متعال مى‌فرمايد: همانا گوش و چشم و دل، از همه اينها بازخواست مى‌شود؟».

آن مرد گفت: انگار اين آيه كتاب خداوند عز و جل را از هيچ عرب و عجمى نشنيده بودم. پس اين عمل خود را ترك مى‌كنم و از خداى بزرگ، آمرزش مى‌طلبم.[1]

[1]. كتاب من لا يحضره الفقيه: ج 1 ص 80 ح 177.