و نصيحت در تربيت انسان، و الگوها و نمونه‌هايى از مصاديق اين الگوها را در اين بخش آورده است.

بخش پايانى (محور اصلى اين رساله) در باره شمه‌اى از اهمّ نصايح پدران به فرزندان در قرآن و حديث است. در فصل اوّل، توصيه‌هاى اعتقادى از قبيل اعتقاد به توحيد، استعانت از پروردگار و توكل بر او، رزاقيت پروردگار، پذيرش دين و عمل به دستورات آن را بيان كرده است.

در فصل دوم هم به توصيه‌هاى عبادى، اخلاقى و اجتماعى پرداخته است.

422. نصرت الهى و شرايط آن در قرآن و حديث‌

، فاطمه شريفى، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث، دانشكده اصول دين، استاد راهنما: حجة الاسلام محمّد على مهدوى‌راد، استاد مشاور: دكتر كاظم عسكرى، 1380، 227 ص.

هدف از نگارش اين رساله، بررسى مفهوم نصرت خداوند در آيات و روايات، و آشنايى با شرايط به دست آوردن اين نصرت است.

نويسنده، رساله خود را در نه بخش تدوين كرده است:

بخش اوّل، كلّياتى در دو فصل، شامل بررسى معانى لغوى و اصطلاحى واژه «نصرت»، و نگاهى به موضوع نصرت خداوند و ديدگاه‌هاى موجود در اين باب است.

در بخش دوم، نصرت را به عنوان سنّت خداوند مطرح كرده، و شرايط تداوم آن را مورد بحث قرار داده است. وى، به تناسب بحث، نخست به بررسى معنا و مفهوم سنّت پرداخته و سپس، در اين بحث وارد شده كه آيا اين سنن و قوانين، در بين اقوام پيشين نيز حاكم بوده يا نه؟

در بخش سوم، جايگاه نصرت خداوند، شيوه‌هاى يارى خداوند، جلوه‌گاه‌هاى نصرت در دنيا، چگونگى اين نصرت در اديان سابق، و نمونه‌هايى از نصرت خداوند در دنيا را تشريح نموده است.

بخش چهارم، در مورد جايگاه نصرت خداوند در آخرت است كه نويسنده، پيرامون مسئله شفاعت به طور مفصّل سخن گفته است. مفهوم شفاعت، شفيعان خيالى و حقيقى، و شرايط شفاعت‌شوندگان، از مباحث اين بخش است.

در بخش پنجم، از شرايط حصول نصرت بحث مى‌كند و به مقدمات دستيابى اين نعمت، و عوامل پديدآورنده آن، مانند صبر، تقوا، توبه، جهاد، توكل و دعا مى‌پردازد.