هدف نگارنده از اين پژوهش، گردآورى، تبيين، نقد، بررسى و صورت‌بندى ملاك‌ها و معيارهايى است كه مى‌توان با كمك آنها، احاديث موضوع و ساختگى را از غير آن شناسايى كرد. علاوه بر آن، نمونه‌هايى را كه برخى از دانشمندان، جزء مصاديق اين معيارها دانسته‌اند ذكر كرده و در صورت لزوم، آراى موجود در خصوص اين نمونه‌ها را نيز مطرح نموده است.

وى، پژوهش خود را مشتمل بر مقدمه و هشت فصل نگاشته است:

در مقدمه، به بيان موضوع، فصول، روش، سابقه، اهداف تحقيق و هدف محقق از انتخاب اين موضوع پرداخته است.

در فصل اوّل، به تعريف وضع و احكام آن مى‌پردازد، كه شامل اين موارد است: تعريف «حديث موضوع» در لغت و اصطلاح، احكام آن، وجه تناسب معناى لغوى با معناى اصطلاحى، اعتبار حديث موضوع، حكم روايت كردن حديث موضوع، حكم وضع حديث و بررسى ديدگاه‌هاى قائلان و مخالفان وضع حديث.

وى، در فصل دوم به بررسى پيشينه وضع حديث مى‌پردازد، و زمان آغاز وضع حديث را- كه از زمان حيات پيامبر صلى الله عليه و آله بوده يا پس از آن- و نيز آغازگران وضع حديث را- كه كدام يك از فرق اسلامى بوده‌اند-، مورد بررسى و تحقيق قرارداده است.

فصل سوم اين رساله، بيان موضعگيرى بزرگان دين نسبت به وضع حديث است، و به بررسى موضعگيرى پيامبر صلى الله عليه و آله و ائمه عليهم السلام و ديگر بزرگان اسلام در اين خصوص پرداخته، و به راه‌كارهاى به كار رفته يا سفارش‌هاى اين بزرگان در اين جهت اشاره نموده است.

فصل ششم را به ملاك‌ها و معيارهاى نقد حديث، به طور كلّى، و وضع حديث، به طور خاص، اختصاص داده است. وى، در اين فصل ملاك‌هاى وضع حديث را به سه نوع تقسيم نموده و ذيل هر ملاك كلّى، ملاك‌ها و معيارهاى جزئى‌تر را ذكر كرده، و به نقد و بررسى آن معيارها پرداخته است.

در فصل هفتم، براى تتميم فايده، برخى از عناوين را كه احاديث ذيل آن را موضوع دانسته‌اند، به نام استقراى ابواب، ذكر نموده است.

در فصل هشتم، ميراث حديثى مسلمانان را با توجّه به آسيب‌هايى كه متوجّه آن بوده، مورد ارزيابى قرار داده و آراى دانشمندان مسلمان، از شيعيان و اهل تسنّن را، مبتنى بر اعتراف به اين آسيب‌ها و در نتيجه، احتياط در مراجعه به احاديث و استفاده از آنها، و نيز دلايل اين آسيب و احتياط ذكر نموده است.