بررسى صحّت و سقم داورى‌هايى كه در باره آنها شده و در پايان، نام آثار، مشخصات كوتاهِ آثار چاپى، و گزارشى مختصر از محتويات آنها.

راويانى كه در اين رساله به شرح حال و آثار آنها پرداخته است، عبارت‌اند از: ابن سكيت، ابو عبيده، حماد راويه، خلف احمر، ابوزيد انصارى و ابو عمرو شيبانى.

311. شرح واژه‌هاى سوره فاتحه و بقره به وسيله روايات‌

، فهيمه جمالى‌راد، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث، دانشكده الهيات دانشگاه تهران، استاد راهنما: عبد المهدى يادگارى، 1367، 126 ص.

گرچه متداول است كه در تبيين معانى لغات قرآن، ابتدا به منابع و كتب واژه‌شناسان مراجعه مى‌شود و آن گاه، براى تأييد، به رواياتى كه در اين باره رسيده، استناد مى‌شود، در اين پايان‌نامه، براى تبيين معانى واژه‌ها، ابتدا به روايات مراجعه شده و براى دفاع از روايات، احياناً به منابع لغوى از قبيل: اقرب الموارد، لسان العرب، مجمع البحرين، مفردات الفاظ القرآن، قاموس قرآن و ... نيز مراجعه شده است. نويسنده، بيشتر شرح لغات را از ديد اهل لغت يافته و اگر در شرح بعضى لغات استناد به حديث شده به منظور تأييد معناى لغوى آن واژه بوده، و چه بسا معصوم عليه السلام در شرح لغتى، اشاره به مصداق و تأويل آن نيز نموده است كه از ديد اهل لغت دور مانده، و در نتيجه، به كتب تفسير رجوع نموده و در اين ميان، تفاسير مأثور بيش از منابع ديگر مورد استفاده قرار گرفته است و به منظور شرحى همه جانبه، به تفاسير مأثور اهل سنّت نيز رجوع نموده و احاديثى را كه در شرح لغتى بيان داشته‌اند نقل نموده است.

در اين پايان‌نامه، با تكيه بر تفاسير روايى شيعه، همچون: نور الثقلين، البرهان، تفسير القمى و نيز تفاسير روايى اهل سنّت، همچون: الدرّ المنثور، واژه‌هاى دو سوره فاتحه و بقره، بر اساس ترتيب الفبا شرح و تبيين شده است. نويسنده رساله، در نظر داشته اين كار را تا پايان قرآن دنبال كند؛ اما چنان كه در مقدمه آورده، به علت گستردگى كار و محدوديت زمانى، به همين دو سوره بسنده كرده است.

312. شفاعت در قرآن و احاديث معصومان عليهم السلام‌

، نهله غروى نايينى، كارشناسى ارشد الهيات و معارف اسلامى، دانشكده الهيات و معارف اسلامى دانشگاه تهران، استاد راهنما: آية اللَّه ابوالقاسم خزعلى، 1368، 172 ص.