حديث شيعه، از يك منظر، محصول دوره دوم (دوران صادقين عليهما السلام) است، و اين دوره در ادوار فوق، به طور قطع، مهم‌ترين دوره است؛ از اين رو، نويسنده تلاش مى‌كند تا حقايق مربوط به اين مقاطع تاريخى را، با دقت تمام ارزيابى كند.

از سوى ديگر، دوره اوّل، فقط دريچه‌اى به حديث شيعه است، كه در آن نويسنده به شكل كوتاه به آن اشاره كرده است.

دوران‌هاى سوم و چهارم نيز، از آنجا كه به حفظ، تدوين و تبويب حديث مربوط مى‌شود، از نظر نويسنده از اهمّيّت خاصى در تاريخ حديث شيعه برخوردار است.

165. پژوهشى در تاريخ حديث شيعه از قرن ششم تا عصر حاضر

، حسين صفره، كارشناسى ارشد علوم قرآن و حديث، دانشكده الهيات و معارف اسلامى دانشگاه تهران، استاد راهنما: دكتر مجيد معارف، استاد مشاور: على اكبر غفارى صفت، 1379، 258 ص.

نگارنده در اين پايان‌نامه، در صدد بيان چارچوبى از فعاليت‌هاى دانشمندان و محدّثان شيعه در اين دوره از تاريخ است، و محورهاى اصلى كار آنان را در عرصه حديث و علوم حديثى بيان مى‌كند.

اين پايان‌نامه در پنج فصل، با يك مقدمه مفصّل گردآورى شده:

مطالب موجود در مقدمه عبارت‌اند از: پيشينه بحث، مراحل تحقيق، درآمد بر تاريخ حديث شيعه در دوره متأخران، گذر از دوره متقدمان به دوره متأخران، نقش شيخ طوسى در حديث و فقه، نقش محقق حلى و علّامه حلى در فقه، دلايل ركود در عرصه حديث، تجديد حيات اخباريان، زمينه‌هاى احياى اخباريگرى، مراحل مدرسه اخباريه، اختلافات عمده اخباريان و اصوليان و سرانجامِ اخباريان.

فصل اوّل، در باره تدوين جوامع حديثى است و معرفى بزرگانى چون مرحوم فيض كاشانى، شيخ حرّ عاملى، علّامه مجلسى، ميرزاى نورى، و تأليفات آنان، و شرح حال هر يك و معرفى اساتيد و مشايخ و شاگردان اين أعلام، و هدف از تأليفات آنها از زبان مؤلفان اين كتاب‌ها بيان شده است.

فصل دوم، در باره تأليفات متنوع در عرصه حديث است، كه نويسنده، عمده تأليفات را در اين زمينه، تأليفات اربعين‌نويسى، مناقب‌نويسى، جمع و تدوين ادعيه و زيارات‌