اين رساله، متشكل از دو فصل است:

در فصل اوّل، به مسائلى پرداخته كه دانستن آن زمينه را براى ايجاد تصويرى روشن از موضوع رساله فراهم مى‌كند. شرح دوران پر مخاطره امام باقر تا امام رضا عليهما السلام و پيدايش فرقه‌هاى مختلف، تبيين جايگاه بحث از اصحاب اجماع در علوم حديث، معرفى اصحاب اجماع، معرفى مرحوم كشّى و كتاب رجالى او، و تعيين درجه اعتبار اين كتاب از اين مسائل است.

در فصل دوم، به بررسى عبارات كشّى پرداخته، و تعابير و احتمالات مختلفى را كه توسط علما از اين عبارات استنتاج شده، و نتايج حاصل از آن را مورد ارزيابى قرار داده است. در اين فصل، نخست مختصراً به بررسى مفهوم اجماع، حجيت و اعتبار آن، و معناى اجماع مورد نظر در عبارات كشّى، و موضع علما در مورد چنين اجماعى پرداخته، و سپس معانى مختلف «ما» ى موصوله در عبارت كشّى را ارائه كرده، و در پايان، به تحليل شيخ طوسى رحمه الله پيرامون عبارت كشّى پرداخته است.

164. پژوهشى در تاريخ حديث شيعه از اصول اربع مائة تا كتب اربعه‌

، مجيد معارف، دكترى علوم قرآن و حديث، دانشكده علوم انسانى دانشگاه تربيت مدرس، استاد راهنما: دكتر سيّد محمّد باقر حجتى، اساتيد مشاور: حجة الاسلام محمّد باقر بهبودى و على اكبر غفارى‌صفت، 1372، 591 ص.

نگارنده، با هدف مطالعه و تحقيق درتاريخ حديث شيعه، با توجّه به شرايط سياسى، اجتماعى و فرهنگى، تاريخ شيعه را به چهار دوره تقسيم كرده، كه اين ادوار، تطوّر حديث شيعه را از آغاز تا پايان قرن پنجم هجرى نشان مى‌دهد:

دوره اوّل: دوران امام على عليه السلام تا عصر امام سجاد عليه السلام؛ دوره دوم: عصر امامان باقر و صادق عليهما السلام، دوره سوم: عصر امام موسى كاظم عليه السلام تا اواخر غيبت صغرى؛ دوره چهارم:

عصر تدوين و پيدايش جوامع حديثى در شيعه.

وى، با بررسى و تحقيق در ادوار فوق، اسباب و عوامل متعددى را براى تفكيك اين دوره‌ها از يكديگر ذكر مى‌كند، و بر اين باور است كه در دوره‌هاى چهارگانه، گرچه مواردى هم به طور مشترك جلب نظر مى‌كند، براى رعايت تسلسل تاريخى در پيدايش و تطوّر حديث شيعه، اين طبقه‌بندى يا طبقه‌بندى‌هاى مشابه آن، ضرورى است.