بيرون مى‌آرَد. راستى مردان شما چرا چنين كردند؟ و چه عذرى آوردند؟ دوست‌نُمايانى غدّار. در حقّ دوستان، ستمكار. و سرانجام به كيفر ستمكارىِ خويش گرفتار.

سَر را گذاشته، به دُم چسبيدند. پىِ عامى رفتند و از عالِم نپرسيدند. نفرين بر مردمى نادان كه تبهكارند و تبهكارىِ خود را نيكوكارى مى‌پندارند. واى بر آنان! آيا آن كه مردم را به راه راست مى‌خوانَد، سزاوارِ پيروى است يا آن كه خود راه را نمى‌داند؟ در اين باره چگونه داورى مى‌كنيد؟

به خدايتان سوگند آنچه نبايد بكنند، كردند. نواها ساز و فتنه‌ها آغاز شد.

حال، لَختى بپايند تا به خود آيند! و ببينيد چه آشوبى خيزد و چه خون‌ها بريزد! شهد زندگى در كام‌ها شرنگْ و جهان پهناور بر همگان تنگْ خواهد گرديد. آن روز، زيانكاران را باد در دست است و آيندگان به گناهِ رفتگان گرفتار و پاى بَست ...»[1] چون وقتْ تمام شده است، ادامه سخنان حضرت فاطمه عليها السلام را برايتان نقل نمى‌كنم.

در پايان خطبه، يك رباعى برايتان مى‌خوانم.

اين رباعى منسوب به حضرت على عليه السلام است.

برخى مى‌گويند: حضرت على عليه السلام، خود، اين رباعى را سروده و در هنگام دفن كردنِ فاطمه زهرا عليها السلام قرائت كرده و برخى مى‌گويند: سراينده آن، كسِ ديگرى بوده است و حضرت على عليه السلام آن را در هنگام دفن نمودنِ حضرت فاطمه عليها السلام، آن را قرائت كرده است. رباعى چنين است:

دوستان همه از هم جدا خواهند شد.

هر اجتماعى به هم خواهد خورد.

مرگ فرا مى‌رسد و همه را مى‌بَرَد.

من زهرا را از دست دادم پس از آن كه رسول الله صلى الله عليه و آله را از دست داده بودم.

اين دليلِ آن است كه هيچ دوستى براى انسان، پايدار نمى‌مانَد.

اللَّهُمَّ صَلِّ عَلى‌ مُحَمَّدٍ وَ آلِ مُحَمَّدٍ.

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ انَّا اعْطَيْناكَ الْكَوْثَرَ فَصَلِّ لِرَبِّكَ وَ انْحَرْ انَّ شانِئَكَ هُوَ الْابْتَرُ[4]

94 جمعه 3 دى 1372- دانشگاه تهران مهم‌ترين عنوان: شيوه تعيين مرجعيت در شيعه‌

خطبه اول‌

بسم اللّه الرّحمن الرّحيم‌

الْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعالَمينَ بارِئِ الْخَلائِقِ اجْمَعينَ وَ الصَّلاةُ وَ السَّلامُ عَلى‌ سَيِّدِنا وَ نَبِيِّنَا الْعَبْدِ الْمُؤَيَّدِ وَ الرَّسُولِ الْمُسَدَّدِ الْمُصْطَفَى الْأَمْجَدِ حَبيبِ الهِ الْعالَمينَ ابِى الْقاسِمِ مُحَمَّدٍ وَ آلِهِ الطَّيِّبينَ الطَّاهِرينَ الْمَعْصُومينَ الْمَظْلُومينَ الْمُكَرَّمينَ.

عِبادَ اللَّه! اتَّقُوا اللَّهَ فَانَّ التَّقْوى‌ خَيْرُ الزَّادِ.

بندگان خدا! متقى و پرهيزكار باشيد؛ زيرا بهترين توشه دنيا و آخرتْ تقوا است.

خداوند سبحان مى‌فرمايد:

«وَ مَنْ يُعَظّمْ شَعائِرَ اللَّهِ فَانَّها مِنْ تَقْوَى الْقُلُوبِ»[5]

[آرى، كسانى كه شعاير خدا را

[1]- همان، ص 152.

[2]- در روايت ديگرى به جاى« فاطِماً بَعْدَ احْمَد» چنين آمده است:« واحِداً بَعْدَ واحِدى‌».

[3]- علامه مجلسى، بحار الانوار، ج 43، ص 180 و ج 53، ص 317 و ج 78، ص 85.

[4]- سوره كوثر( 108).

[5]- سوره حج( 22)، آيه 32.