البَنينَ وَ الْقَناطيرِ الْمُقَنْطَرَةِ مِنَ الذَّهَبِ وَ الْفِضَّةِ وَ الْخَيْلِ الْمُسَوَّمَةِ وَ الْأَنْعامِ وَ الْحَرْثِ ذلِكَ مَتاعُ الْحَياةِ الدُّنْيا»[1]

[در چشمِ مردم آرايش يافته است عشق به اميال نفسانى و دوست داشتنِ زنان و فرزندان و هميان‌هاى زر و سيم و اسبانِ داغ بر نهاده و چهارپايان و زراعت. همه اينها متاع زندگىِ اين جهانى هستند.]

ادامه دعا چنين است:

«اللَّهُمَّ انّى‌ اعُوذُ بِكَ مِنْ ... الْحاحِ الشَّهْوَةِ وَ مَلَكَةِ الْحَمِيَّةِ»[2]

[بار خدايا! به تو پناه مى‌برم از ...

افراطِ خواهش نفس و غلبه تعصب و طرفدارى از ناحق.]

خدايا! از تعصبِ كور و بى بصيرت و بى‌جا- در مليت، نژاد، زبان، قوميّت، خانواده و ...- به تو پناه مى‌برم.

تعصب، يكى از بيمارى‌هاى روحىِ انسان است كه مانعِ دست يافتنِ انسان به حقيقت مى‌شود.

«اللَّهُمَّ انّى‌ اعُوذُ بِكَ مِنْ ... مُتابَعَةِ الْهَوى‌ وَ مُخالَفَةِ الْهُدى‌ وَ سِنَةِ الْغَفْلَةِ»[3]

[بار خدايا! به تو پناه مى‌برم از ...

افراطِ خواهش نفس و غلبه تعصب و طرفدارى از ناحق و پيروى از هوس و مخالفتِ هدايت و رستگارى و خوابِ غفلت.]

خدايا! از اين كه در زندگى، اختيارم در دستِ هوس‌ها و هواى نفسم باشد و نتوانم هوس‌هايم را كنترل كنم و از هوس‌هايم پيروى كنم، به تو پناه مى‌برم.

خدايا! از اين كه دلم تاريك و سياه باشد، به ارشاد و نصيحت و موعظه گوش فرا ندهم و براى هدايتْ ارزشى قائل نباشم و انسانِ هدايتگر را دوستِ خود ندانم، به تو پناه مى‌برم.

خدايا! از اين كه در غفلتْ زندگى كنم و غفلتْ روح و فكر و دل و ساير شَراشِرِ وجودم را فرا بگيرد، به تو پناه مى‌برم. ادامه دعا چنين است:

«اللَّهُمَّ انّى‌ اعُوذُ بِكَ مِنْ ... وَ تَعاطِى الْكُلْفَةِ وَ ايثارِ الْباطِلِ عَلَى الْحَقِّ»[4]

[بار خدايا! به تو پناه مى‌برم از ...

اقدام بر تكلّف و كار با مشقتْ و اختيارِ باطل بر حق.]

خدايا! از اين كه در زندگى، سختى‌ها و دشوارى‌ها پى در پى بر من وارد شود، به تو پناه مى‌برم. خدايا! از اين كه دانسته يا ندانسته باطل را بر حق مقدّم كنم، به تو پناه مى‌برم.

ادامه دعا چنين است:

«اللَّهُمَّ انّى‌ اعُوذُ بِكَ مِنْ ... وَ الاصْرارِ عَلَى الْمَأْثَمِ»[5]

[بار خدايا! به تو پناه مى‌برم از ...

مداومت بر گناه.]

امام صادق عليه السلام فرموده‌اند:

«طُوبى‌ لِمَنْ وَجَدَ عِنْد كُلِّ ذَنْبٍ اسْتِغْفاراً»[6]

«خوشا به حالِ كسى كه هر گاه گناهى مرتكب شد، استغفار نمايد.»

همه انسان‌ها در معرضِ لغزش هستند؛ اما خوشا به حالِ كسى كه هر گاه پايش لغزيد، فكرش منحرف شد يا عملِ اشتباهى را انجام داد، پس از متوجه شدن به لغزش خود، بدون درنگ از كَرده خود پشيمان شود. كرده خود را جبران كند و به خداوند روى آوَرَد.

همچنين فرموده است:

[1]- سوره آل عمران( 3)، آيه 14.

[2]- ر. ك: صحيفه سجاديه، ترجمه فيض الاسلام، دعاى استعاذه، ص 80.

[3]- همان.

[4]- همان.

[5]- همان.

[6]- ر. ك: علامه مجلسى، بحار الانوار، ج 5، ص 329 و ج 90، ص 280( شبيه به اين روايت شريفه).