برادران و خواهران گرامى! امروز جهان اسلام، گرفتار مصيبت‌هاى فراوانى است.

اطلاعاتِ من در باره جهان اسلام نيز مانند اطلاعاتِ شما است. همه ما از مشكلات مسلمانان عراق اطلاع داريم. صدام در شمال و جنوب عراق، كردها و شيعيان را به طور دسته‌جمعى كشتار مى‌كند.

در افغانستان پس از آن همه فداكارى و جهاد، مجاهدين نتوانستند با يكديگر به وحدت برسند و بر سرِ اداره كشور توافق كنند.

در نتيجه، دشمن موفق شد در آن كشور، برادركُشى به راه بيندازد. در يوگسلاوى نيز ارتش بزرگ و مسلح كشور به كشتار دسته‌جمعىِ مسلمانان پرداخته است.

در مورد كشور آذربايجان، من شايد به مقدار كمى بيشتر از شما اطلاعات داشته باشم. ارمنى‌ها به مردم مسلمانِ آنجا هجوم بردند و هزار و پانصد نفر از مسلمانانِ آنجا را كشتند. انگشتِ مردان را با تير قطع كردند و پوستِ سرِ زن‌ها را كندند.

هر قدر هم آنها التماس كردند، هيچ كس نبود كه به دادشان برسد.

در الجزاير با زير پا گذاشتنِ قوانين، مسلمانان را روانه تبعيد و زندان مى‌كنند.

در فلسطين و لبنان نيز دائماً مسلمانان كشتار مى‌شوند. مسلمانان در همه جاى دنيا، آماجِ بلا و مصيبت هستند.

من در اينجا از مراجع محترم و علماى جهان اسلام مى‌پرسم: آيا واقعاً ما هيچ تكليفى در برابر اين همه مصيبت‌هاى مسلمانان نداريم؟!

آيا معصوم عليه السلام نفرموده است:

«مَنْ اصْبَحَ وَ لَمْ يَهْتَمَّ بِامُورِ الْمُسْلِمينَ فَلَيْسَ بِمُسْلِمٍ»[1]

[هر كس صبح كند و اهتمام به امور مسلمانان نداشته باشد، مسلمان نيست.]

آيا براى ما ثابت شده كه اين حديث، دروغ و جعلى و بى ريشه است؟ آيا ما در برابر مسلمانان دنيا هيچ وظيفه اى نداريم؟

دولت و مسئولان كشور ما بايد مطابق موازين دنيا و امكاناتشان با موضوعات برخورد كنند. ما هم به آنها اعتماد داريم.

در مورد آنها، ما مى‌گوييم ان‌شاءالله در حدّ امكاناتشان و در حدّى كه احساس تكليف مى‌كنند، به وظيفه خود عمل خواهند كرد.

اما من و شما چه؟

در گذشته اگر در گوشه‌اى از دنيا، مسلمانى را اذيت و آزار مى‌كردند، هر كس در حدّ توان خودش، حد اقل با اطلاعيه دادن، آن ظلم را محكوم مى‌كرد. ناله مظلوميتِ آنها را به دنيا مى‌رسانيد و با اين كار، حد اقل به جراحات قلبِ آنها التيام مى‌بخشيد.

ما مى‌بينيم كه هر گاه در گوشه‌اى از دنيا، اتفاقى صورت مى‌گيرد، اگر به يك غير مسلمان يا غير شيعه، ظلمى صورت گيرد، دنيا به تكاپو مى‌افتد. اما هر گاه به مسلمانان ظلم مى‌شود، آمريكا چون منافعى ندارد، سكوت اختيار مى‌كند. اما ما كه منافع دينى و مذهبى‌مان در خطر است، بايد عكس العمل نشان دهيم.

آمريكا تنها به كشور آذربايجان اكتفا نخواهد كرد. آنها در قالب نظم نوين جهانى، خواب سنگينى براى همه ديده‌اند. اكنون آمريكا به كشور آذربايجان رفته و مى‌گويد:

اگر مى‌خواهيد رئيس جمهور انتخاب كنيد، بايد من بر انتخاباتِ شما نظارت كنم. به همين منظور، يك هيئتِ شصت نفره آمريكايى براى نظارت بر انتخابات كشور آذربايجان رفته است. يكى از اين شصت نفر، كارتر است كه همه شما او را به خوبى مى‌شناسيد.

اگر مردم كشور آذربايجان به كمك‌

[1]- ر. ك: علامه مجلسى، بحار الانوار، ج 71، ص 337 و 339.