يك عنايتِ خداوند بود.

اين پيروزى، يكى از بزرگ‌ترين پيروزى‌هاى ما از ابتداى انقلاب تا كنون، بوده است. من تا به حال، از كمتر موضوعى اين قدر زياد خوشحال شده‌ام. من اين پيروزى بسيار بزرگ، خوشحال كننده و غير منتظره را به همه شما تبريك عرض مى‌كنم.

روزى ما آرزو مى‌كرديم كه در بين مجامع بين المللىِ دنيا، يك گروهى حرف حقّ ما را كه مثل آفتاب روشن است، تأييد كند.

البته الحمد للّه هميشه افرادى كه حرفِ ما را تأييد كنند، بسيار بوده‌اند؛ اما در مجامع بين اللملى خير.

اما امروز رسانه‌هاى گروهىِ تمام دنيا كه معمولًا گردانندگانِ آنها مجامع بين المللى هستند با صراحت، خبر متجاوز بودنِ عراق در جنگ تحميلى، استفاده صدام از مواد و بمب‌هاى شيميايى، تجاوز صدام به خاك ايران و مخالفت با قوانين بين المللى را منتشر مى‌كنند.

شما مردم ايران، در مدت طولانىِ دفاع مقدس، از همه چيزتان گذشتيد و بر هر مشكلى صبر نموديد. رنج و سختى و خسارت‌هاى مالى را تحمل كرديد. من از اين مكان مقدس، اين پيروزى بزرگ را به همه شما مردم ايران، خانواده‌هاى محترم شهدا، مفقودين، اسرا، رزمندگان، بسيجى‌ها، پاسداران و نيروهاى ارتشى و مقام معظّم رهبرى و مسئولان كشور و همه علاقه‌مندانِ اين نظام، تبريك عرض مى‌كنم.

همچنين از آقاى دكوئيار رئيس سازمان ملل متحد به خاطر پيگيرى و تلاش‌هاى فراوان در تنظيم و تصويبِ اين قطعنامه تشكر مى‌كنم. تا به حال، گرهِ كورِ توافق صلح، در اعلام طرفِ متجاوز در جنگ بود، كه اين مشكلْ در بند ششمِ اين قطعنامه حل شد. اميدوارم با همين شهامت و شجاعت، اجراى بندهاى مختلف قطعنامه را تا تحقق كاملِ همه بندهاى آن پيگيرى كنند.

بند هفتمِ قطعنامه مذكور در مورد تعيين خسارتِ ايران و عراق و تشكيل صندوق مشترك در اين راستا است. قبلًا دو بار براى اين كار اقدام كرده‌اند. مأموران سازمان ملل دو بار به ايران آمده‌اند و خسارت‌هاى ايران را تعيين كرده‌اند.

اما خسارت‌هاى عراق را نمى‌توانند تعيين كنند؛ زيرا در حمله آمريكا به عراق در جنگ كويت، عراق به يك ويرانه تبديل شد و ديگر نمى‌توان تعيين كرد كه كدام يك از خرابى‌هاى عراق مربوط به جنگ با ايران و كدام يك از آنها، مربوط به جنگ با آمريكا است.

بند هشتمِ قطعنامه نيز در باره امنيت منطقه است كه روى آن هم كار مى‌كنند. من از طرفِ همه مردم ايران و مسئولان محترم، از همه كسانى كه براى تنظيم و تصويبِ اين قطعنامه تلاش كردند، تشكر مى‌كنم.

من در اينجا، از يك موضوعى بسيار تأسف مى‌خورم و نمى‌توانم آن را بر زبان نياورم. فكر مى‌كنم لازم است كه حتماً گفته شود. آن موضوع، تأخير مجامع بين المللى در اعلان متجاوز در جنگ است.

از ابتدا به روشنى معلوم بود كه چه كسى در اين جنگْ متجاوز است. چرا مجامع بين المللى در اعلانِ آن، ده سال تأخير كردند؟

خساراتى كه در اثرِ اين تأخير، بر دنيا وارد شده، چگونه جبران مى‌شود؟ اگر اعلام متجاوز بودنِ صدام، ده سال تأخير نداشت، آيا باز عراق به كويت حمله مى‌كرد؟

اگر اين تأخير صورت نگرفته بود، آيا باز هم آمريكا به خليج فارس لشكركشى مى‌كرد؟

آيا آن خسارت‌هاى مالىِ سنگين بر حجاز وارد مى‌شد؟

چرا با تأخير در اعلام متجاوز بودنِ صدام، سبب شدند كه اين همه خسارت بر دنيا وارد