من بايد به دستور خداوند از اين شهر بروم؛ اما چه كسى بايد در بستر من، به جاى من بخوابد تا تروريست‌هايى كه مراقبِ من هستند، متوجهِ رفتنِ من نشوند.

على عليه السلام به رسول الله صلى الله عليه و آله عرض كرد:

يا رسولَ الله! اگر من به جاى شما در بسترتان بخوابم و همه خطرات را به جانِ خود بخرم، آيا شما نجات پيدا مى‌كنيد؟ رسول الله صلى الله عليه و آله فرمودند: آرى. سپس اين آيه شريفه نازل شد.

«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرى‌ نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ»[1]

[كسى ديگر از مردم، براى جُستنِ خوشنودىِ خدا جان خويش را فدا مى‌كند.]

آن شب، على عليه السلام در بستر پيامبر صلى الله عليه و آله خوابيد و در تاريخ، آن شب را «لَيْلَةُ المَبيت» ناميدند.

همچنين خداوند متعال در قرآن مى‌فرمايد:

«السَّابِقُونَ الاوَّلُونَ مِنَ الْمُهاجِرينَ وَ الانْصارِ وَ الَّذينَ اتَّبَعُوهُمْ بِاحْسانٍ رَضِىَ اللَّهُ عَنْهُمْ وَ رَضُوا عَنْهُ ...»[2]

[از آن گروهِ نخستين از مهاجرين و انصار كه پيشقدم شدند و آنان كه به نيكى از پى‌شان رفتند، خدا خوشنود است و ايشان نيز از خدا خوشنودند ...]

بر اساس اين آيه شريفه و برخى آيات ديگر قرآن شريف، كسانى كه زودتر به اسلام، ايمان آورده‌اند جايگاهى ويژه دارند.

ابن اثير در كتاب الكامل گفته است: در روز انذار، پيامبر به بنى هاشم فرمودند: هر كس اول به من ايمان بياورد، او وصىّ و خليفه من است.

على بن ابى طالب عليه السلام گفت: اجازه دهيد من اولين كسى باشم كه به شما ايمان مى‌آورد.

پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله به حضرت على عليه السلام فرمودند: بنشين! سپس پيامبر صلى الله عليه و آله براى بار دوم و سوم، سخنِ خود را تكرار كردند؛ اما تنها على عليه السلام به ايشان پاسخ مثبت مى‌داد.

در سومين مرتبه كه پيامبر صلى الله عليه و آله سخن خود را بيان مى‌كرد و حضرت على به ايشان پاسخ مثبت مى‌داد، پيامبر صلى الله عليه و آله از على بيعت گرفت.

در آن هنگام، ابو جهل به طعنه و تمسخر به ابو طالب گفت: ابو طالب! نانَت توى روغن افتاد! پسر برادرت پيامبر شده، پسر خودت هم امام شد؛ ديگر شمشيرت يك شمشيرِ دو لبه شد.

همچنين خداوند در قرآن در باره حضرت على عليه السلام فرموده است:

«الَّذينَ يُنْفِقُونَ امْوالَهُمْ بِاللَّيْلِ وَ النَّهارِ سِرّاً وَ عَلانِيَةً فَلَهُمْ اجْرُهُمْ عِنْدَ رَبِّهِمْ وَ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَ لا هُمْ يَحْزَنوُنَ»[3]

[آنان كه اموال خويش را در شب و روز، در پنهان و آشكار انفاق مى‌كنند، اجرشان با پروردگار است، نه بيمناك مى‌شوند و نه غمگين.]

خداوند در آيه ديگرى در باره حضرت على عليه السلام فرموده است:

«وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‌ حُبّهِ مِسْكيناً وَ يَتيماً وَ اسيراً انَّما نُطْعِمُكُمْ لِوَجْهِ اللَّهِ لا نُريدُ مِنْكُمْ جَزاءً وَ لا شُكُوراً»[4]

[و طعام را در حالى كه خود دوستش دارند، به مسكين و يتيم و اسير مى‌خورانند. جز اين نيست كه شما را براى خدا اطعام مى‌كنيم و از شما نه پاداشى مى‌خواهيم نه سپاسى.]

همچنين خداى متعال در آيه ديگرى در باره امير المؤمنين عليه السلام فرموده است:

«مَنْ ذَا الَّذى‌ يُقْرِضُ اللَّهَ قَرْضاً حَسَناً فَيُضاعِفَهُ لَهُ اضْعافاً كَثيرَةً ...»[5]

[كيست كه به خدا قرض الحسنه دهد، تا خدا

[1]- سوره بقره( 2)، آيه 207.

[2]- سوره توبه( 9)، آيه 100.

[3]- سوره بقره( 2)، آيه 274.

[4]- سوره دهر( 76)، آيه 8- 9.

[5]-/ سوره بقره( 2)، آيه 245.