به همين دليل، امروز من خطبه اولِ نماز را به سه- چهار پيام از پيام‌هاى حضرت امام كه از نوشته‌ها و گفته‌هاى ايشان، برداشت كرده‌ام، اختصاص مى‌دهم. هر چند كه ممكن است اين حرف‌ها، تكرارى هم باشند، اما يادآورى دوباره آنها ضرورى است.

چون هوا گرم است، سعى مى‌كنم خطبه اول را مختصر بيان كنم تا ان‌شاءالله كمتر مزاحمِ اوقات شريفِ برادران و خواهران باشم.

اولين پيامى كه از حضرت امام برايتان نقل مى‌كنم، پيام وحدت و اتحاد است.

حضرت امام بارها و بارها به طور مستقل و در ضمن پيام‌هاى ديگرشان، بر وحدت و اتحاد تأكيد و اصرار مى‌فرمودند. شايد كمتر سخنرانى و يا بيانيه‌اى از حضرت امام وجود داشته باشد، كه ايشان در آن اشاره‌اى به اين مطلب نكرده باشند. همچنان كه گفتم، يكى از پيام‌هاى حضرت امام، حفظ وحدت و دورى از هر گونه جدايى، انحصارطلبى، قدرت‌طلبى، باندبازى و اعمال سليقه‌هاى انحرافى و مانندِ آنها است.

اين گونه كارها چه به صورتِ بدخواهى صورت بگيرد يا به صورتِ خيرخواهى، در هر دو شكلش، بد است.

حفظ وحدت و دورى از جدايى، يك مسئله عقلى و فطرى است. هر كسى طبيعتاً اين مطلب را درك مى‌كند. بعلاوه، اين مطلب ريشه اسلامى هم دارد. قرآن شريف در اين باره مى‌فرمايد:

«وَ اعْتَصِمُوا بِحَبْلِ اللَّهِ جَميعاً وَ لا تَفَرَّقُوا وَ اذْكُرُوا نِعْمَتَ اللَّهِ عَلَيْكُمْ اذْ كُنْتُمْ اعْداءً فَالَّفَ بَيْنَ قُلُوبِكُمْ فَاصْبَحْتُمْ بِنِعْمَتِهِ اخْواناً وَ كُنْتُمْ عَلى‌ شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النَّارِ فَانْقَذَكُمْ مِنْها»[1]

[و همگان دست در ريسمانِ خدا زنيد و پراكنده مشويد و از نعمتى كه خدا بر شما ارزانى داشته است، ياد كنيد: آن هنگام كه دشمنِ يكديگر بوديد و او دل‌هايتان را به هم مهربان ساخت و به لطفِ او برادر شديد.

و بر لبه پرتگاهى از آتش بوديد، خدا شما را از آن برهانيد.]

به ياد آوريد كه روزى پراكنده بوديد.

در كنار آتشِ عذابِ خداوند قرار داشتيد.

دنيا و آخرت و تمامِ هستىِ شما در خطر بود.

خداوند به شما لطف كرد و دل‌هاى شما را به يكديگر نزديك كرد.

مبادا در اثرِ هوس‌ها و شيطنت‌ها، كسانى كه هنوز چشمِ اميد به تفرقه شما دارند و پى در پى براى اين هدف، تبليغات مى‌كنند و به طور آشكار و غير آشكار، فعاليت مى‌نمايند، موفق شوند كه اتحادِ شما را از ميان ببرند.

در اين انقلاب، ما هر چه داريم، از وحدتِ كلمه داريم. در گذشته، وحدتِ كلمه در كشور ما تبلور كرد و همه مشكلاتِ ما را مانند يخ، آب نمود.

به ياد داريم كه روزى كه حضرت امام وارد ايران شدند، مشكلات ما چقدر زياد بود.

جمعيت انبوه مردم، آن راهپيمايى‌هاى ميليونى، اجتماع بى نظيرِ مردم در فرودگاه مهرآباد و ميدان آزادى و بهشت زهرا، همه مشكلاتِ ما را مانند يخى كه جلوى آفتابِ گرم تابستان قرار گيرد، آب كرد.

در طول اين چند سال، هر گاه دشمن به ما حمله مى‌كرد و مشكلات به ما هجوم مى‌آورد، با حضور انبوه مردم، در عرضِ چند دقيقه، اوضاع عوض مى‌شد. جنگ تحميلى، مشكلات و سختى‌هاى بسيار فراوانى داشت.

تنها چيزى كه اين مشكلات را قابل تحمل كرد، اتحاد و وحدتِ كلمه بود.

ما از فاجعه ارتحال حضرت امام و مشكلات فراوانِ ناشى از اين مصيبت،

[1]-/ سوره آل عمران( 3)، آيه 103.