هر حرف و تصميمى، در جاى خود مفيد و زيبا است. اين تصميمِ حضرت امام هم بسيار مفيد و زيبا بود.

حضرت امام در اين فرمان، علاوه بر آزادى زندانيان گروهك‌ها، مطلب ديگرى را هم بيان فرمودند و آن، چگونگى برخورد با زندانيان آزاد شده گروهك‌ها بود.

در مناطق مختلف، مسئولان محلّى، گاه در تصميم‌گيرى براى انتخاب نوع برخورد با زندانيانِ آزاد شده گروهك‌ها، دچار ترديد و نوسان مى‌شدند.

به عنوان مثال، مسئولان محلّى، گاه مردد مى‌شدند كه آيا اجازه بدهند كه اين زندانيانِ آزاد شده گروهك‌ها، راننده تاكسى يا شاگرد مغازه بشوند؟ آيا مى‌توانند مشاغلِ اينچنينى را انتخاب كنند؟ آيا مى‌توانند در معامله‌اى شركت كنند؟

حضرت امام در فرمان آزادىِ اين زندانيان، فرمودند: ملت مبارز و شهيد پرورِ ايران، اينها را با آغوشِ گرم بپذيرد و از اينها پذيرايى كند. اين فرمانِ حضرت امام، عفو نيست، دستور است. (تكبير نمازگزاران)

مذاكرات مربوط به قطعنامه 598 شوراى امنيت از سر گرفته شده است. مقامات بين المللى مانند آقاى دبير كل سازمان ملل متحد و شوراى امنيت، قبلًا بسيار داد و فرياد مى‌كردند و گفتند: ايران صلح را نمى‌پذيرد و در برقرارىِ صلح، اخلال مى‌كند.

اين مقامات بين المللى، اكنون كجا هستند؟! آيا سرما خورده‌اند؟! چرا نفسشان گرفته و صدايشان در نمى‌آيد؟

آيا عينك را از روى چشمانشان برداشته‌اند كه نمى‌بينند چه كسى دارد اخلال مى‌كند؟!

آن كه بايد از سرزمين ديگران عقب بنشيند و نمى‌نشيند، كيست؟ آن كه بايد قدم‌هايى بردارد و بر نمى‌دارد، و هر روز به يك بهانه بنى اسرائيلى متوسل مى‌شود، كيست؟

آيا مقامات بين المللى از كارشكنى عراق در راه برقرارى صلح، آگاه نيستند؟ يا آگاه هستند و هيچ عكس العملى نشان نمى‌دهند؟

اين گونه سستى‌هاى سازمان ملل و شوراى امنيت است كه باعث مى‌شود حرفش چندان اعتبارى نداشته باشد. هر قدر سازمان ملل و شوراى امنيت مى‌گويند: محكوم مى‌كنيم، ديگران مى‌گويند: بى جا مى‌كنيد.

آن دو مى‌گويند: قطعنامه مى‌دهيم.

ديگران جواب مى‌دهند: بى جا مى‌دهيد.

اسرائيل كه براى سازمان ملل و شوراى امنيت تَرِه هم خُرد نمى‌كند، علتش همين عدم قاطعيت و عدم قدرتِ تصميم‌گيرىِ سازمان ملل و شوراى امنيت است. من به سازمان ملل و شوراى امنيت توصيه مى‌كنم كه مقدارى به قول‌هايى كه داده‌اند، عمل كنند و مردم را بيش از اين، از خود مأيوس و نگران نكنند.

چهارمين نكته‌اى كه دراين خطبه خدمتتان عرض مى‌كنم، در باره افغانستان است.

افغانستان اهميت بسيار زيادى دارد.

مردم مسلمان افغانستان، بالاخره پس از هشت سال جهاد با اشغالگران روسى، پيروز شدند. روس‌ها در چند روز آينده از افغانستان بيرون خواهند رفت اما در اين مدت، صدمات فراوانى به افغانستان و ملتِ خود، وارد كردند.

امروز هيچ كس ترديدى ندارد كه هجوم روس‌ها به افغانستان يك اشتباه و خطا و گناه بود. روس‌ها خودشان هم به اين مطلب، اعتراف كرده‌اند. ملت افغانستان آشكارا از اين جنگ، سرافراز بيرون آمد.

روس‌ها اكنون كه شكست خورده‌اند و مى‌خواهند از افغانستان بيرون بروند، مى‌گويند: پس از خروجِ ما بايد نيروهايى كه خودمان ساخته و پرداخته‌ايم، به جاى ما در اينجا حكومت كنند.