دعوت كنند و امر به معروف و نهى از منكر كنند. اينها رستگاران‌اند.

همانند آن كسان مباشيد كه پس از آن كه آياتِ روشنِ خدا بر آنها آشكار شد، پراكنده گشتند و با يكديگر اختلاف ورزيدند.

البته براى آنها عذابى بزرگ خواهد بود.]

اتَّقُوا اللَّهَ يا عِبادَ اللَّه! اى بندگان خدا، متقى باشيد! پرهيزكار باشيد! واجبات خداوند، واجبات دين مبين اسلام و واجبات شرعِ مقدّس را به جا بياوريد! مانند يك بنده خالصِ خداوند، از آنچه نهى شده است، اجتناب كنيد! انجام دادن واجبات و تركِ محرّمات، از مراتب تقوا است.

نجات دنيا و آخرتِ انسان‌ها و جامعه‌ها به تقوا بستگى دارد. هر اندازه مراتب و درجات تقوا در يك فرد يا گروه يا جامعه، بالاتر باشد، به همان اندازه به رحمت خداوند نزديك‌ترند و از عذاب و نكبت دورتر.

خداوند ان‌شاءالله به همه ما توفيقِ با تقوا بودن، عنايت فرمايد.

يكى از مفاهيم اسلامى كه در قرآن و روايات و كلماتِ پيشوايان دين، اهميت زيادى به آن داده شده و تأكيد فراوانى بر آن صورت گرفته است، مسئله وحدت است.

عقل، وجدان و تجربه هم به خوبى اهميتِ وحدت را درك مى‌كنند و بر سفارش‌هاى اسلام در مورد وحدت، تأكيد مى‌ورزند؛ تا آنجا كه مى‌توان گفت: وحدت از قضاياى بديهيّه است و يك موضوعِ تعبدىِ صِرف نيست.

امروز به مناسبت روز وحدتِ حوزه و دانشگاه، مطالبى در باره وحدت، خدمتتان عرض مى‌كنم.

پس از پيروزى انقلاب اسلامى، يكى از موضوعاتى كه در سخنرانى‌ها، نوشتارها و كنفرانس‌ها، زياد روى آن تأكيد شده، وحدت و اتحاد است. در حقيقت با پيروزى انقلاب شكوهمند اسلامى، مظاهر مختلفِ وحدت مانند وحدت شيعه و سنى، حوزه و دانشگاه، روحانى و دانشجو، نماز وحدت، هفته وحدت، در جامعه ما متبلور شدند.

همچنين براى تحكيم وحدت با همه مسلمانان، مسافرت‌هايى به صورت فردى و دسته‌جمعى به داخل و خارج كشور صورت گرفت و هنوز هم مسافرت‌هايى به كشورهاى منطقه، كشورهاى اسلامى، كشورهاى آسيايى، كشورهاى آفريقايى و ...

صورت مى‌گيرد.

پس از پيروزى انقلاب، به ميزان قابل ملاحظه‌اى در مرحله تبليغ و سخن گفتن، به وحدت توجه شد؛ اما آيا ما موفق شده‌ايم كه با اين همه تلاش، در جامعه خودمان به وحدت عينيت بخشيم؟ آيا توانسته‌ايم به طور نسبى موفق شويم؟ اين موضوع، قابل بررسى و تأمل است.

بايد ببينيم كدام يك از مظاهر وحدت، قبل از انقلاب در جامعه ما وجود داشته و كدام يك از آنها بعد از پيروزى انقلاب به وجود آمده‌اند. آيا در زمينه وحدت، كمبودهايى وجود دارد يا خير؟ در چه زمينه‌هايى هنوز كمبود وجود دارد و بايد كار كنيم؟

وحدت يعنى اينكه دو فرد، دو گروه يا دو مذهب، در كنار يكديگر زندگى كنند و با هم نزاع نكنند، دعوا و دشمنى نداشته باشند.

به همديگر تهاجم نكنند و به حقوق يكديگر تجاوز ننمايند و همديگر را تحمل كنند.

در حقيقت، اين معنايى كه براى وحدت ذكر شد، معناى وحدت نيست بلكه معناى زندگىِ مسالمت‌آميز و عدم تعرض است.

عدم تعرض به اندازه خود، بسيار مفيد و مطلوب و ضرورى است؛ اما به هر حال با وحدت، متفاوت است و اين دو يكى نيستند.

خداوند در سوره انفال مى‌فرمايد: