در اولين مراسم سالگرد جنگ تحميلى به دنيا اعلام مى‌كنيم: تا هنگامى كه حتى فقط يك كودك شيرخوار از ملت ما باقى مانده است، ملت ما اين دفاع مقدس را ادامه خواهد داد. (تكبير نمازگزاران)

جهان استكبار همه امكانات خود را بسيج كرده است تا استقلال، انقلاب، امنيت و اقتصاد ما را در همه ابعاد به خطر اندازد.

ما هم مى‌خواهيم به اين استكبار جهانى و به اين امپرياليسم جهانى درسى بدهيم كه تا دنيا، دنيا است، فراموش نكند. (تكبير نمازگزاران)

ما از ابتداى انقلاب همواره مى‌گفتيم:

انقلاب ما به خاطر رفاه اقتصادى نيست.

در اين جنگ مى‌خواهيم اين مطلب را به استكبار جهانى تفهيم كنيم؛ او بايد بفهمد اين كه ما مى‌گفتيم: «خون بر شمشير پيروز است، ايمان بر سلاح‌هاى مدرن پيروز است»، اين يك واقعيتِ انكار ناپذير است.

هر چند دشمنان ما با زبان‌ها و قلم‌هاى مسمومشان به ما توهين و ما را استهزا مى‌كنند؛ اما با همه وجودشان احساس مى‌كنند كه انقلاب اسلامى ايران، انقلابى است كه جهان بشريتْ نظير آن را تنها در نهضت‌هاى انبيا ديده است. مردم ما با آغوش باز از همه پيامدهاى كمرشكنِ جنگ مانند آواره شدن مهاجران جنگى، مشكلات اقتصادى و غيره استقبال مى‌كنند.

پدران و مادرانِ شهداى ما نه تنها از شهادت فرزندان خود متأسف نيستند، بلكه به شهادت فرزندان خود افتخار مى‌كنند.

ديشب يكى از برادران عضو ستاد بزرگداشت سالگرد جنگ تحميلى، قضيه‌اى را از اصفهان نقل مى‌كرد؛ او مى‌گفت: يكى از شهيدان اصفهان كه سرش را بريده بودند، جنازه‌اش را به اصفهان آورديم. پدرش خواست، پيكر فرزندش را ببيند. ابتدا مانع شديم؛ بعد به پدر شهيد گفته شد: اين جنازه سر ندارد.

گفت: اشكال ندارد! وقتى كه آمد و جنازه را ديد، لب‌هاى خود را بر رگ‌هاى بريده گردن فرزند خويش گذاشت، آن را بوسيد و گفت:

خدايا! شكر مى‌كنم كه فرزند من در راه دين، شهيد شد و همانند حسين بن على عليهما السلام به شهادت رسيد. اين ملت، ملتى نيست كه از پاى بنشيند.

اميدوارم برادران عزيزِ مسئولِ بزرگداشت سالگرد جنگ تحميلى در برنامه و كارشان موفق شوند؛ ابتكارى بسيار زيبا و عالى به خرج داده‌اند، اميدوارم موفق شوند و به دنيا بياموزند كه سالگرد جهاد در ميان يك ملت انقلابى، چگونه برگزار مى‌شود و مردم بعد از گذشت يك سال، چگونه مشكلات را تحمل و توجيه مى‌كنند.

يكى از اهداف برنامه‌اى كه برادران براى بزرگداشت سالگرد جنگ تحميلى در نظر گرفته‌اند، اين است كه روحيه جهاد را به همه فعاليت‌هاى مردم گسترش دهند تا فقط آنها كه با سلاح گرم در ميدان‌هاى جنگ، در دشت‌ها و قله‌هاى كوه‌ها، رو در روى دشمن ايستاده‌اند، خود را در حال جنگ ندانند؛ بلكه همه مردم- در محلّ كار خويش، در بازار، در اداره، در خيابان و ...- خود را در ميدان جنگ و جهاد فرض كنند و هماهنگ با رزمندگان، براى پيروزى كشور و انقلاب تلاش كنند.

اين ابتكار، بسيار ظريف و عالى است.

اميدوارم خداوند آن آگاهى و بينش و درك و همّت را به امت ما عطا فرموده باشد كه اين گونه دعوت‌هاى آسمانى را به آسانى لبيك گوييم.

حضرت على عليه السلام در حال حركت به سوى جنگ صفين فرموده است:

«انّى‌ وَ اللَّهِ لَوْ لَقيتُهُمْ واحِداً وَ هُمْ طِلاعُ الْأَرْضِ كُلِّهَا، مَا بالَيْتُ وَ لَا اسْتَوْحَشْتُ وَ انّى‌ مِنْ ضَلالِهِمُ الَّذى‌ هُمْ فيهِ وَ الْهُدَى‌