وَاعْبُدُ فِيهِ رَبِّي وَانْتَهِي فِيهِ إلى‌ ما أمَرَنِي، الْحَمْدُ لِلَّهِ الَّذِي قَصَدْتُهُ‌فَبَلَّغَنِي وَارَدْتُهُ فَاعانَنِي وَقَبِلَنِي وَلَمْ يَقْطَعْ بِي وَوَجْهَهُ ارَدْتُ فَسَلَّمَنِي فَهُوَ حِصْنِي وَكَهْفِي وَحِرْزِي وَظَهْرِي وَمَلاذِي وَرَجائِي وَمَنْجايَ وَذُخْرِي وَعُدَّتِي فِي شِدَّتِي وَرَخائِي.»[1]

7- آن كه در حال احرام لبّيك‌ها را تكرار كند، بويژه هنگام بيدار شدن از خواب، پس از هر نماز واجب و مستحبّ، هنگام رسيدن به سواره، هنگام بالا رفتن از تپّه يا فرود آمدن از آن، در پايان شب و هنگام سحر.

ج- محرّمات احرام‌

پس از آن كه حاجى يا معتمر لباس احرام پوشيد و به نيّت احرام، لبّيك گفت امورى بر او حرام مى‌شود كه آنها را «محرّمات احرام» مى‌گويند. حرمت برخى از محرّماتِ احرام، قطعى است و برخى از آنها را بنابر احتياط بايد ترك كرد. ارتكاب برخى از محرّمات احرام موجب كفّاره مى‌شود. احكام مربوط به كفّارات احرام به هنگام بحث از هر يك از محرّمات احرام بيان شده و احكام كلّى كفّارات نيز در پايان اين فصل خواهد آمد. محرّمات احرام عبارتند از:

[1]- من لا يحضره الفقيه، ج 2، ص 527