كسى نمى‌تواند مقدارى علم به انسان ببخشد يا براى وى به ارث گذارد، اما رزق و روزى افراد را خداوند به هر حال براى بشر ضمانت كرده است و به واسطه بخشش و ديگر راه‌ها به انسان منتقل مى‌گردد.

حال كه علم و دانش اين گونه ارزش و احترام دارد، طبيعى است كه دانشمند و دانش‌پژوه نيز گران قدر و ارزشمند است. در فرهنگ اسلامى بسيار درباره ارزش كار عالم و دانشمند بحث شده است.

از حضرت كاظم عليه السلام نقل شده كه فرمودند: «هم‌سخن شدن با انسان دانشمند در محل زباله بهتر از گفتگوى با جاهل بر روى فرش مى‌باشد.»[1] با توجه به اين گفتار زيبا همه ما بايد سعى نماييم كه دانشجو باشيم و دانشمند وگرنه ارزش چندانى نخواهيم داشت. با وجود اين افراد بايد تلاش كنيم كه از دانش بزرگان و دانشمندان استفاده نماييم و از طرف ديگر قدر مربيان خود را بدانيم و نسبت به آنها از انجام هر گونه احترامى كوتاهى ننماييم. امام صادق عليه السلام مى‌فرمايند: «در برابر آن كه از او دانش آموخته‌ايد تواضع نماييد.»[2]

حقوق استاد و مربّى‌

پرسش: براى اين كه بهتر بتوانيم از استادان و مربيان خود قدردانى كرده و احترام لازم را در حق آنها بجا آوريم چه امورى را بايد رعايت نماييم؟

[1]- بحار الانوار، ج 1، ص 205، حديث 27

[2]- وسائل الشيعه، ج 15، ص 276، حديث 1