«مسأله 2391» عقد مضاربه با فوت عامل به هم مى‌خورد، ولى با فوت مالك به هم نمى‌خورد و تا آخر مدّت تعيين شده باقى است.

«مسأله 2392» اگر كسى به ديگرى پولى بدهد تا با آن كالايى را بخرد و بين آنان تقسيم گردد، مضاربه نيست و كالاى خريدارى شده متعلّق به صاحب پول است و عامل، فقط اجرت متعارف كار خود را طلبكار مى‌باشد.

«مسأله 2393» سود مضاربه را ميان دو طرف قرارداد تقسيم مى‌كنند و چنانچه در مضاربه شرط شود كه شخص سومى بدون شركت در سرمايه و كار، در سود شريك باشد يا شرط كنند كه دو طرف يا يكى از آنها از مال خود چيزى به او ببخشند، اشكال ندارد.

«مسأله 2394» اگر عامل كوتاهى نكند و زيانى پيش آيد، متحمّل زيان نمى‌شود و زيان بر عهده صاحب سرمايه است، ولى اگر در مضاربه شرط كنند كه زيان متوجّه دو طرف يا فقط عامل گردد، شرط صحيح است و بايد طبق شرط عمل كنند.

«مسأله 2395» اگر عامل با سرمايه‌گذار شرط كند تا پايان مدّت، ماهانه مبلغ معيّنى را به عنوان على‌الحساب به او بپردازد و در پايان مدّت سود را تعيين نموده باقى‌مانده سود را تسويه كنند و يا با يكديگر مصالحه نمايند، مضاربه صحيح است.

«مسأله 2396» مبالغ معيّنى را كه شركت‌ها يا بانك‌ها به عنوان سود ثابت به سرمايه‌گذار مى‌پردازند و گاهى پيش از شروع عمل پرداخت مى‌كنند، به عنوان مضاربه صحيح نيست، مگر بدانند سهم سود سرمايه گذار، آن مقدار يا بيشتر خواهد بود يا سرمايه‌گذار شرط كند اگر سهم او كمتر از آن مقدار بود، بانك آن را از اموال ديگر خود جبران كند و همچنين اگر به عنوان على‌الحساب مبلغى بپردازند تا در آخر مدّت با هم مصالحه كنند، مانعى ندارد.

«مسأله 2397» قراردادى كه ميان صاحب سرمايه و صاحب صنعت و حرفه بسته مى‌شود تا عامل سرمايه را در صنايع به كار گيرد و سود آن را بين خود تقسيم كنند، به عنوان مضاربه صحيح است؛ همچنين قراردادى كه بين صاحب ماشين و راننده يا بين صاحب ابزار كار و كارگر بسته مى‌شود، به عنوان مضاربه صحيح است.