احكام روزه‌

روزه از جمله عباداتى است كه در اديان توحيدى به آن امر شده است و روزه ماه رمضان هديه‌اى است الهى كه خداوند به امت محمد صلى الله عليه و آله و سلم عطا فرموده است تا به وسيله آن بتوانند پليدى را از روح و جسم خويش دور سازند و جان خويش را به زيور تقوى آراسته كنند و با چشيدن طعم گرسنگى و تشنگى، رنج و محروميت فقرا را با تمام وجود درك نمايند و در صدد دستگيرى از آنان برآيند و بر مؤمنان است كه از بركات روزه و ماه رمضان بهره‌مند گردند.

امام سجاد عليه السلام در دعاى چهل و چهارم صحيفه سجاديه مى‌فرمايد: «خداوندا، ماه رمضان را از عبادت ما سرشار كن و اوقات آن را به توفيق عبادتت مزيّن گردان و ما را در اين ماه به روزه‌دارى و در شب آن به نماز، تضرع، خشوع و تواضع به درگاهت يارى فرما چنانكه هيچ روز آن گواه بر غفلت ما و هيچ شب آن شاهد تقصير ما نگردد.»

«روزه» آن است كه انسان براى انجام فرمان خداوند از اذان صبح تا مغرب از انجام دادن چيزهايى كه روزه را باطل مى‌كند- و شرح آنها بعداً گفته مى‌شود- خوددارى نمايد.

نيّت‌

«مسأله 1624» لازم نيست انسان نيّت روزه را از قلب خود بگذراند يا مثلًا بگويد:

«فردا روزه مى‌گيرم»، بلكه همين مقدار كه براى انجام فرمان خداوند از اذان صبح تا مغرب عملى كه روزه را باطل مى‌كند انجام ندهد، كافى است و براى آن كه يقين كند تمام اين مدّت را روزه بوده، بايد مقدارى پيش از اذان صبح و مقدارى نيز بعد از مغرب، از