نزول قرآن‌

قرآن مجموعه آيات و سوره‌هايى است كه در طول 23 سال، توسط جبرئيل امين، بر پيامبر اكرم (ص) نازل شده است‌ نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْامينُ* عَلَى قَلْبِكَ ... و به صورت مجموعه كتاب درآمده است.

واژه نزول در لغت به معناى فرود آمدن است و از آن به هبوط،[1] حلول‌[2] و انحطاط از بالا،[3] تعبير كرده‌اند، اما اين واژه و مشتقات آن مانند انزال و تنزيل در قرآن مجيد در موضوعات گوناگون به كار رفته است، مانند:

1. نزول حق؛ 2. نزول سلطان؛ 3. نزول آب؛ 4. نزول فرشته؛ 5. نزول منّ و سلوى؛ 6. نزول آيه (نشانه حق- معجزه)؛ 7. نزول كلِّ شى‌ء؛ 8. نزول مائده؛ 9. نزول كوهى از تگرگ؛ 10. نزول باران؛ 11. نزول رزق؛ 12. نزول تورات؛ 13. نزول خير؛ 14. نزول ايمنى و خواب؛ 15. نزول سكينه و وقار؛ 16. نزول قشون؛ 17. نزول چهارپايان؛ 18. نزول نور؛ 19. نزول لباس؛ 20. نزول آهن؛ 21. نزول كنز؛ 22. نزول امر؛ 23. نزول بلاء و ....

استعمالات اين واژه در قرآن به يك معنا نيست، در برخى موارد

[1]. مقاييس اللغة، ماده نزل؛ النون و الزاء و اللام:« كلمةٌ صحيحةٌ تدلُّ على هبوطِ شى‌ء و وقوعِهِ؛ و نَزَلَ عن دابته نُزولا و نزل المَطَرُ مِن السماء نُزولًا».

[2]. ابن منظور، لسان العرب، ماده نزل:« النزول، و هو الحلول».

[3]. راغب، مفردات، ماده نزل:« النُّزولُ فى الأصلِ هو انحطاطُ من علوّ».