لغات و اصطلاحات فقهى‌[1]

آب جارى: آبى كه جريان دارد و از زمين مى‌جوشد، مثل آب چشمه و قنات و يا متصل به ماده‌اى مانند برف است كه عرفاً جريان آن مستمر محسوب مى‌شود.

آب قليل: آبى كه از كُر كمتر است و از زمين هم نمى‌جوشد، مثل آبى كه داخل آفتابه قرار دارد.

آب كُر: مقدار آبى است كه اگر آن را در ظرفى بريزند كه طول و عرض و عمق آن، هر كدام سه وجب باشد، آن ظرف را پر كند و اگر بخواهند آن را با وزن اندازه بگيرند، بنا بر احتياط تقريباً 384 كيلوگرم است.

آب مضاف: آبى كه آن را از چيزى بگيرند، مثل آب هندوانه و گلاب يا با چيزى مخلوط شده باشد كه ديگر به آن آب نگويند، مثل آبى كه با خاك مخلوط شده باشد.

آب مطلق: آب خالص، آبى كه مضاف نباشد.

آيات الهى: نشانه‌هاى خداوند؛ آيه‌هاى قرآن.

آيه سجده: چهار آيه در قرآن كه پس از خواندن يا گوش كردن به آنها، مكلّف بايد فوراً سجده كند (آيه 15 سوره سجده، آيه 37 سوره فصّلت، آيه آخر سوره نجم و آيه آخر سوره علق). در قرآن كريم تعداد ديگرى نيز آيه وجود دارد كه پس از خواندن يا گوش كردن به آنها سجده كردن مستحب است.

اباحه: جايز بودن، مباح بودن.

ابتلا: مبتلا شدن، سروكار پيداكردن با چيزى.

اتقى: با تقواتر.

اتمام نماز: به پايان رساندن و تمام كردن نماز؛ كامل خواندن نمازهاى چهار ركعتى.

اتيان: به جا آوردن، انجام دادن.

[1]- نقل و چاپ مطالب مندرج در اين اصطلاح‌نامه، بدون أخذ اجازه از دفتر حضرت آيت اللَّه العظمى موسوى اردبيلى( مد ظله العالى) شرعاً جايز نمى‌باشد.