پاسخ: اگر بتواند قصد قربت كند و شك هم برايش پيش نيايد و يا اگر شك پيش آمد، مطابق وظيفه خود در باب شك عمل كند، نمازش صحيح است.

[908] سؤال 257: كسى كه نمى‌داند حالتى كه در نماز براى او پيدا شده است، حالت شك است يا ظن و گمان، بايد به احكام شك رفتار كند يا به احكام ظن و گمان؟

پاسخ: با مقدارى تأمّل و دقت، معمولًا اين حالت مرتفع مى‌شود و شخص مى‌فهمد كه داراى حالت ظن و گمان است يا داراى شك؛ ولى اگر باز هم نتوانست تشخيص دهد، چنانچه احراز نكند كه داراى حالت ظن است، بايد به حكم شك عمل كند.

شك‌هايى كه نبايد به آنها اعتنا كرد

شكّ كثير الشك‌

[909] سؤال 258: اگر كثير الشك، بعد از بى اعتنايى به شكّ خود و تمام كردن نماز، شكّش برطرف شد و علم پيدا كرد كه نمازش را ناقص خوانده است، آيا بايد به همان نماز خوانده شده اكتفا كند يا نمازش را دوباره بخواند؟

پاسخ: بايد به مقتضاى علمش عمل كند. اگر علم پيدا كرد كه ركنى را ترك نموده، بايد نماز را اعاده و يا قضا كند و اگر غير ركن را ترك كرده، بايد موارد قضا كردنى، مثل تشهدى را كه به جا نياورده، قضا كند و اگر سجده سهو لازم دارد، به جا آورد.

[910] سؤال 259: كسى كه در مورد اصل خواندن نماز، زياد شك مى‌كند، آيا بايد به شكّ خود توجه كند يا نه؟

پاسخ: احوط اين است كه اگر در وقت است، نماز خود را بخواند؛ ولى اگر بعد از وقت است، اعتنا نكند. البته اگر شكّ او به حدّ وسواس برسد، بنا را بر به جا آوردن نماز مى‌گذارد، حتى اگر در داخل وقت باشد.