اصل دوم: درمان بيمارى نگرانى‌هاى ناروا

از منظر احاديث اسلامى، اندوه و نگرانى، نوعى بيمارى روحى است. بنا بر اين، يكى ديگر از اصول الگوى شادى در اسلام، درمانِ اين بيمارى است؛ چرا كه بدون درمان آن، شادى بى‌معناست.

در منابع اسلامى، ره‌نمودها و دستور العمل‌هاى بسيار مهم و ارزنده‌اى در زمينه درمان بيمارى اندوه و نگرانى، ارائه شده است. نكته قابل توجّه اين كه درمان اندوه و پديد آمدنِ شادى، پيوندى ناگسستنى دارند؛ بلكه در واقع، دو روىِ يك سكّه اند. از اين رو، همان چيزى كه در يك حديث به عنوان درمانِ اندوه معرفى شده، در حديثى ديگر، به عنوان عامل شادى، بيان مى‌شود. مثلًا ايمان به خدا يا راضى بودن به تقدير الهى، در يك حديث، به عنوان درمان اندوه،[138] و در حديثى ديگر، به عنوان عامل شادى،[139] معرفى مى‌شوند؛ ليكن متون مربوط به درمان اندوه، در فصل چهارم بررسى مى‌شوند و آن چه مربوط به عوامل شادى است، در فصل پنجم مطرح مى‌گردد. همچنين در جمع‌بندى متن آيات و روايات در فصل اوّل، به پيروى از آن متون، اين دو موضوع از هم تفكيك شده‌اند؛ امّا در شمارى از موارد، توضيحات مورد نياز، يكجا بيان شده است. اينك توضيح كوتاهى در باره‌

[138]. ر. ك: ص 225( درمان اعتقادى/ ايمان).

[139]. ر. ك: ص 305( باورهاى دينى/ ايمان).