637. امام على عليه السلام: شادى مؤمن، به فرمانبرى پروردگارش و اندوه او به گناه خود است.

638. امام صادق عليه السلام: چه بسا كسانى كه بيهوده بسيار مى‌خندند و در روز رستاخيز، بسيار مى‌گريند و چه بسيار كسانى كه بر گناهان خويش فراوان مى‌گريند و ترسانند؛ امّا در روز قيامت، در بهشت، بسيار شادمان و خندان اند.

ر. ك: دانش‌نامه قرآن و حديث: ج 14 ص 105 (گريستن بر خطاهاى نفس).

8/ 3: غصّه بر هر خير از دست رفته‌

639. امام على عليه السلام: مؤمن چون بنگرد عبرت بياموزد ... و اراده او در خير، به پاى نيّتش [در خير] نمى‌رسد. نيّت خير، بسيار دارد؛ امّا تنها بخشى از آنها را انجام مى‌دهد و بر كارهاى خيرى كه از دستش رفته، افسوس مى‌خورد كه چرا آنها را جامه عمل نپوشانده است؟! و منافق ... شرّ بسيار در سر مى‌پرورانَد و پاره‌اى از آنها را به كار مى‌بندد و افسوس مى‌خورد كه چرا شرّ از دست رفته را انجام نداده است؟!

640. امام على عليه السلام: بر خيرى كه پيش فرستاده‌اى، بسيار شادمان باش و بر آنچه از آن از دست داده‌اى، بسيار اندوهگين باش.