615. امام حسن عليه السلام: از دايى‌ام هند، از ويژگى پيامبر خدا صلى الله عليه و آله پرسيدم، گفت: ... هرگاه خشم مى‌گرفت، با ناراحتى، چهره خود را برمى‌گرداند و چون شادمان مى‌شد، ديدگانش را فرو مى‌انداخت. خنده‌اش بيشتر تبسّم بود، به طورى كه دندان‌هايش مانند دانه سپيد تگرگ، نمايان مى‌گشت.

616. صحيح البخارى‌- به نقل از عايشه-: هيچ گاه پيامبر صلى الله عليه و آله را چنان خندان نديدم كه ژرفاى دهانش به چشمم آيد. او تنها تبسّم مى‌كرد.

617. امام على عليه السلام‌- در توصيف پرهيزگاران-: اگر بخندد، صدايش بر نمى‌خيزد.

618. امام على عليه السلام‌- در توصيف مؤمن-: اگر بخندد، قهقهه [اى سفيهانه‌] نمى‌زند و اگر خشم بگيرد، سبك‌مغز رفتار نمى‌كند. خنده‌اش تبسّم است.