592. امام صادق عليه السلام: هر مؤمنى كه گرفتارىِ مؤمن تنگ‌دستى را رفع كند، خداوند، برآورده شدن نيازهاى او را در دنيا و آخرتْ آسان مى‌سازد.

593. امام صادق عليه السلام: هر كس كه در روز سختى، به فرياد برادر مؤمنِ غم‌زده و تشنه‌كامش برسد و اندوهش را بزدايد و در روا شدن حاجتش او را كمك كند، به خاطر اين كار، خداوند، هفتاد و دو رحمت برايش مى‌نويسد كه يكى از آنها را در همين دنيا براى بهبود وضع معيشتش به او مى‌دهد و هفتاد و يك رحمت ديگر را براى هول و هراس‌هاى روز رستاخيزش ذخيره مى‌كند.

594. الكافى‌- به نقل از محمّد بن جمهور-: نجاشى- كه از جمله كدخدايان به شمار مى‌آمد-، والى اهواز و فارس بود. يكى از كارگزاران وى به امام صادق عليه السلام گفت: در دفتر مالياتى نجاشى، خراجى بر عهده‌ام نهاده شده است. او فردى با ايمان است و به فرمانبرى از شما معتقد. اگر مصلحت مى‌دانيد، در باره من نامه‌اى به وى بنويسيد.

امام صادق عليه السلام هم به او چنين نوشت: «به نام خداوند بخشنده بخشايشگر. برادرت را شادمان كن تا خداوند، تو را شادمان كند».

چون نامه به دستش رسيد، سراغ نجاشى رفت. او در مجلسى نشسته بود. زمانى كه تنها شد، نامه را به دستش داد و گفت: اين نامه امام صادق عليه السلام است. وى نامه را بوسيد و بر ديدگانش نهاد و به او گفت: نياز تو چيست؟ پاسخ داد: مالياتى در دفتر تو.

گفت: چه مقدار است؟ پاسخ داد: ده هزار درهم. آن گاه دفتردار خود را فراخواند و به او دستور داد تا آن را از جانب او بپردازد و نام وى را از آن خارج گرداند و معادل آن رقم را به عنوان [پرداختى‌] سال آينده براى او ثبت نمايد.

سپس به او گفت: خوش‌حالت كرده‌ام؟ گفت: آرى، قربانت شوم! آن گاه فرمان داد تا مركب سوارى و كنيز و غلامى به او داده شود و نيز يك دست لباس. هر بار نيز مى‌گفت: آيا تو را شادمان كرده‌ام؟ و او پاسخ مى‌داد: آرى، قربانت گردم! و هر بار كه وى مى‌گفت: «آرى»، او بر عطاى خود مى‌افزود تا از آن كار، فراغت يافت.