284. امام كاظم عليه السلام: آن كه غم خورد، شايسته غم و اندوه است. پس مؤمن بايد به خدا و آنچه او مى‌كند، خرسند باشد.

ر. ك: ص 307 (فصل پنجم: عوامل شادمانى/ باورهاى دينى/ اعتماد كردن به فضل خدا).

د- قناعت‌

285. امام على عليه السلام: آن كه قناعت ورزد، اندوهگين نمى‌شود.

286. امام على عليه السلام: همانا ريشه خرد، پاك‌دامنى است و ميوه آن، بيزارى از گناهان، و ريشه پاك‌دامنى، قناعت است و ميوه آن، كم‌غصّه‌دار بودن.

287. مصباح الشريعة- در آنچه به امام صادق عليه السلام نسبت داده است-: هر كس كه به سهم قسمت شده خود قناعت ورزد، از غصّه و اندوه و رنجورى در آسايش است.

ر. ك: ص 323 (فصل پنجم: عوامل شادمانى/ كارهاى شايسته و اخلاق پسنديده/ قناعت).

ه- خوش‌گمانى‌

288. امام على عليه السلام: خوش‌گمانى، از اندوه مى‌كاهد و از به گردن انداختن افسار گناه، رهايى مى‌بخشد.

289. امام على عليه السلام: بدان كه هيچ چيز مانند نيكىِ زمامدار به مردمش و سبك ساختن هزينه‌ها بر آنان و وادار نكردن ايشان به آنچه كه نمى‌پسندند، سبب خوش‌گمان شدن زمامدار به مردم نمى‌شود. در اين مورد بايد روشى پيش بگيرى كه خوش‌گمانىِ تو را به مردمت فراهم آورد؛ چرا كه اين گونه گمان خوش، رنج درازمدّتى را از تو دور مى‌سازد.