252. امام على عليه السلام: زهد در دنيا، بزرگ‌ترين آسايش است.

253. امام على عليه السلام: آسودگى، در زهد است.

254. امام على عليه السلام: زهد، نيمه با فضيلت‌تر آسايش است.

255. امام على عليه السلام: اى مردم! كالاى دنيا چون خاشاكى طاعون‌زده است ... فزون خواه آن، محكوم به بيچارگى است و كسى كه از آن بى‌نيازى بجويَد، آسودگى، مددكار اوست.

256. امام على عليه السلام: كسى به شادمانىِ بشارت دست مى‌يابد كه از زيورهاى دنيايى، روى‌گردان باشد.

257. امام على عليه السلام: مردم سه گروه اند: بى‌رغبت، شكيبا و مشتاق. امّا فرد بى‌رغبت، اندوه‌ها و شادمانى‌ها از دلش بيرون رفته‌اند. پس به چيزى از دنيا شاد نمى‌شود و هرگاه چيزى از آن را از دست دهد، افسوس نمى‌خورَد و او آسوده‌خاطر است. امّا فرد شكيبا، در دل، آرزوى دنيا را دارد؛ امّا اگر به چيزى از دنيا دست يابد، چون عاقبت بد و ناگوار آن را مى‌داند، خود را از آن بازمى‌دارد. اگر از دلش آگاه شوى، از پاك‌دامنى و فروتنى و دورانديشى‌اش شگفت‌زده مى‌شوى.

امّا فرد مشتاق، اهميتى نمى‌دهد كه از چه راهى دنيا را به دست آوَرَد؛ از راه حلال باشد يا حرام.