گذشت تو آن را برطرف نمى‌سازد و جز فضل تو آن را نمى‌پوشاند. اكنون مرا يقينى عطا كن كه مصيبت‌ها و اندوه‌هاى دنيا را با آن بر من آسان كنى، همراه با اشتياق به سوى خود و چشمداشت به آنچه در نزد توست.

235. امام صادق عليه السلام: هيچ مؤمنى نيست مگر آن كه خداوند، از ايمان او انيسى برايش قرار مى‌دهد تا بدو دلارام گردد، چندان كه اگر بر قلّه كوهى باشد، احساس تنهايى، او را به سوى كسى كه با او ناسازگار است، گريزان نكند.

ر. ك: ص 305 (فصل پنجم: عوامل شادمانى/ باورهاى دينى/ ايمان).

ب- ايمان به تقدير

قرآن‌

«به ياد آريد هنگامى كه [در جنگ احُد] به‌بالاى كوه مى‌گريختيد و در حين فرار، به هيچ كس توجّه نداشتيد و پيامبر از پى‌تان شما را فرا مى‌خواند. پس با افزودن غمى بر غمتان [غم شكست و غم از دست رفتن غنيمت‌] شما را جزا داد تا [بياموزيد كه از اين پس‌] براى آنچه از دستتان رفته و يا آنچه به شما وارد شده، اندوهناك نشويد كه خداوند، به هر چه كنيد، آگاه است».

«مصيبتى در زمين (مانند زلزله) و يا در خودتان (مانند بيمارى، به شما) نمى‌رسد مگر پيش از آن كه آن را پديد آوريم در كتابى (ثبت شده) هست. اين براى خداوند آسان است تا بر آنچه از دست شما رفته است، دلْ‌تنگ نشويد و از آنچه به شما داده شده، سرمست نگرديد. خداوند، هيچ متكبّر خودستايى را دوست ندارد».

حديث‌

236. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله: ايمان به تقدير، گرفتارى و اندوه را مى‌بَرَد.