185. امام على عليه السلام: نعمت دنيا پاينده نيست و شادمانى‌اش دوام ندارد و از مصيبت‌هاى آن ايمنى نيست.

186. امام على عليه السلام‌- در خطبه‌اش در باره دنيا-: ... شادى‌اش آميخته با اندوه است و مردان نيرومندش رو به سوى ناتوانى و سستى.

187. امام على عليه السلام: دنيادار، هر زمان كه در آن به خوشى‌اى اطمينان كرد، دنيا او را از آن خوشى به مشكلى كشانْد.

188. امام على عليه السلام‌- خطاب به سلمان فارسى-: مَثَل دنيا، مَثَل مار است: پوستش نرم است و زهرش كُشنده. پس به خاطر ناچيز بودن آنچه كه از آن، تو را همراهى مى‌كند، از آنچه از دنيا برايت خوشايند است، روى بگردان؛ زيرا هر گاه در دنيا، انسان خردمند به شادمانى دست يابد، او را به سوى تلخ‌كامى مى‌بَرَد. پس اگر به از دست دادن آن يقين دارى، اندوه‌هايش را از خود فرو بگذار.

189. امام على عليه السلام: مبادا زندگى دنيا، شما را بفريبد! چه اين كه دنيا، سرايى است كه بلا از هر سو آن را در ميان گرفته است، و به رنج، شهره است، و بى‌وفايى، ويژگى آن است.

هر آنچه در آن است، رو به نابودى است، و آن، ميان اهلش به نوبت مى‌چرخد و هر روز به كام يكى است. حالاتش پاينده نيست. ساكنانش هرگز از گزند او در امان نيستند. مردم دنيا همان دم كه در فراوانى و شادمانى اند، يكباره با رنج و فريبكارى روبه‌رو مى‌شوند .... زندگى در آن، نكوهيده است، و آسايشش دوام ندارد. مردم دنيا در آن، هدف‌هاى نشانه‌رفته‌اى هستند كه دنيا تيرهايش را به‌