99. امام صادق عليه السلام: شكيبايى، روشنايى و پاكىِ نهفته در جان بندگان را بروز مى‌دهد و بى‌تابى، تاريكى و وحشت باطن آنان را نمايان مى‌سازد. شكيبايى را هر كسى ادّعا مى‌كند، حال آن كه جز فروتنانِ اهل تسليم، در برابر آنْ صادق نيستند. بى‌تابى را هر كسى انكار مى‌كند، در حالى كه در منافقان، كاملًا نمايان است؛ چه اين كه فرود آمدن رنج و مصيبت، راستگو و دروغگو را آشكار مى‌سازد. شكيبايى، آن است كه مايه تلخ‌كامى است و آنچه از سر پريشانى باشد، شكيبايى خوانده نمى‌شود.

بى‌تابى، عبارت است از تشويش دل و اندوه فرد و دگرگون شدن رنگ و حالت او.

ر. ك: ص 239 (درمان اخلاقى/ شكيبايى).

ى- شتاب‌زدگى‌

100. امام على عليه السلام: شتاب كردن پيش از دستيابى به موقعيت، اندوه‌بار است.

101. امام على عليه السلام: از شتاب‌زدگى بپرهيز؛ كه سرلوحه زيانكارى و پشيمانى است.

102. امام عسكرى عليه السلام: براى [برطرف شدن‌] نيازهايت پيش از موعد آن، شتاب مكن؛ كه دل و سينه‌ات تنگ مى‌شود و نااميدى، تو را فرا مى‌گيرد.

ك- دنيادوستى‌

103. امام صادق عليه السلام: وقتى اين آيه نازل شد: «اگر بعضى از مردان وزنانشان راى از چيزى برخوردار ساخته ايم، تو به آن چشم مدوز و اندوهگين آنان مباش و در برابر مؤمنان، فروتنى كن»، پيامبر خدا صلى الله عليه و آله فرمود: «كسى كه به دلدارى دادن خدا آرام نگيرد، جانش‌