حديث و ادب فارسى‌

رضا بابايى‌[511]

درآمد

از ميان سرچشمه‌هايى كه رود زلال و خروشان ادب پارسى از آنها جوشيده و به سوى دشت‌هاى انديشه، سرازير شده است، جايگاه قرآن و حديث، متفاوت و ممتاز است، تا آن‌جا كه مى‌توان گفت: نظم و نثر فارسى، بيشترين وام‌گذارى را نسبت به متون دينى دارند. گويندگان بزرگ فارسى، همواره به قرآن مجيد و سخن معصومان نظر داشته و از هر فرصتى براى بازگويى آموزه‌هاى دينى، استفاده مى‌كرده‌اند. كافى است نگاهى گذرا به غزليات حافظ يا مثنوى معنوى يا منطق‌الطير عطار يا بوستان سعدى يا غزليات صائب تبريزى يا قصايد ملك الشعراى بهار و صدها شاعر و نويسنده ديگر بيندازيم تا دريابيم كه به‌حق، متون ادبى ما سرشار از آموزه‌هاى دينى و نكات قرآنى و مضامين روايى است.

تأثير حديث يا سخن معصومان بر ادب فارسى، گستره‌اى فراگير و بى‌مانند دارد؛ زيرا بيشتر شاعران بزرگ و نويسندگان نامى اين سرزمين، شيفته سخن پيامبر (ص) و امامان معصوم بوده‌اند و تقريباً در هيچ موضوعى وارد نمى‌شده‌اند، مگر آن‌كه روايات مناسب با آن موضوع را در كلام خود، مى‌گنجانده‌اند. حديث، به لحاظ

[511]* رضا بابايى در سال 1343 درقزوين به دنيا آمد. در سال 1361 به حوزه علميه قم راه يافت و تاكنون نيز به تحصيل و تحقيق و تدريس اشتغال دارد. وى عرصه ادبيات فارسى را براى پژوهش برگزيد و آثار بديعى را پديد آورد. بيش از 80 اثر در قالب كتاب و مقاله ره‌آورد پژوهشهاى ايشان است. آقاى بابايى هم اينك رييس انجمن قلم حوزه هستند.