دستتان مى‌رسد شادمانى نكنيد). بنا بر اين، كسى كه برگذشته، اندوه نخورد و براى آنچه به دستش مى‌رسد، شاد نشود، زاهد است.

اندوه نخوردن و شادمانى نكردن براى دنيا، ناشى از عدم دل‌بستگى به آن است و لازم نيست كه انسان، از مال دنيا برخوردار نباشد، اما اگر براى جلوگيرى از دل‌بستگى و رغبت به آن لازم شد كه بخشى از آن را از خود دور كند بايد چنين كند و مى‌بينيم انبيا (عليهم السلام) هر يك به فراخور حال و تشخيصِ خود، اين‌گونه رفتار مى‌كردند.

پيامبر خدا (ص) نيز در بيانى نزديك به مفهوم قرآنى زهد، فرموده است:

الزُّهدُ فِى الدُّنيا قَصرُ الأمَلِ، وَ شُكرُ كُلِّ نِعمَةٍ، وَ الوَرَعُ عَن كُلِّ ما حَرَّمَ اللّهُ.[510]

زهد نسبت به دنيا، عبارت از كوتاه كردن آرزو و به جاى آوردن شُكر هر نعمت و پرهيز از هرآن چيزى است كه خداوند، حرام كرده است.

كوتاهى آرزو، كمترين مقدار ممكن از رغبت به دنيا در دل است. زاهد، از دنيا، كاخ و سلطنت و قدرت و شوكت نمى‌خواهد و همه آنچه را خداوند به او بخشيده بزرگ مى‌بيند و سپاسگزارى آنها را بر خود وظيفه مى‌داند. او نه تنها از برخى حلال‌ها كه از همه حرام‌ها مى‌پرهيزد و هيچ چيز دنيا را شايسته دلبستگى نمى‌بيند.

[510]. تحف العقول، ص 58.